Για την Αργυρώ, την παλιά μου μαθήτρια

 

Η Αργ. Θασίτου, στην ομάδα για τον Μούδρο, στη σχολική εργασία για τα χωριά της ανατολικής Λήμνου, της Β' τάξης του Γυμνασίου Μούδρου 1984-85

- Είναι κάποιες φορές που απορείς, που σηκώνεις ψηλά τα χέρια, που αγανακτείς κι αναρωτιέσαι "γιατί Θεέ μου;" ενώ ξέρεις πως απάντηση δεν υπάρχει.
- Γιατί Θεέ μου, λίγες μέρες πριν γεννηθείς σκόρπισες τόσο πόνο σ' αυτούς που σε πίστεψαν; Γιατί παιρνεις τόσο νέους τους καλούς ανθρώπους;
- Μια μητέρα, δυο παιδιά, δυο αδερφές θρηνούν την Αργυρώ, την πρόωρα κι άδικα χαμένη νέα γυναίκα. Μα εγώ φέρνω στο νου μου ένα κοριτσάκι στο Μούδρο πριν από 35-37 χρόνια και δακρύζω. Ένα κορίτσι χαμηλόθωρο, αξιοπρεπές, φιλότιμο. Πάντα συνεπές στις σχολικές του υποχρεώσεις, με διακριτική παρουσία και φυσική συστολή, χωρίς να προβάλλεται, χωρίς να διεκδικεί. Στις φωτογραφίες πάντα κρυμμένη πίσω από τα άλλα παιδιά.
- Θυμάμαι την προθυμία με την οποία συμμετείχε σε μια, εκτός μαθήματος, συλλογική εργασία που κάναμε τότε για τα χωριά της ανατολικής Λήμνου. Ένα πρώιμο πρόγραμμα περιβαλλοντικής εκπαίδευσης, που δεν υπήρχε ακόμα ως σχολική έννοια, στο Γυμνάσιο Μούδρου. Με τα ωραία καθαρά της γράμματα είχε γράψει για τα αξιοθέατα του Μούδρου.
- Θυμάμαι το μαγαζί του μπαμπά και του θείου της, του Γιάννη και του Αγοραστού Θασίτη, καρσί απ' το μπαλκόνι μου, που με προθυμία με διευκόλυναν στον λιτό εξοπλισμό του εργένικου σπιτιού που νοίκιαζα, ένα ντιβάνι, ένα πάπλωμα, πρώτες βοήθειες σε ό,τι μου έλειπε. Την ευγενική μαμά της, την κ. Ελένη, που μας καλούσε στους εσπερινούς και τις αγρυπνίες στο Μούδρο και σ' άλλα χωριά. Πηγαίναμε καμιά φορά, επαναστατημένα νιάτα ήμασταν αλλά πηγαίναμε κάποιες φορές.
- Θυμάμαι και δακρύζω, θυμάμαι και θυμώνω με την αδικία. Την Αργυρώ στη Μύρινα πολύ σπάνια τη συναντούσα, νομίζω τελευταία φορά ήταν σε κάποια εκδήλωση του Λυκείου Ελληνίδων πριν από χρόνια. Λέγαμε μια καλημέρα. Πάντα αξιοπρεπής και λιγομίλητη, όπως παλιά. Είναι άδικο, πολύ άδικο, αυτό που συνέβη.

Θ.Μ. 17.12.2021