Η χιλιόχρονη ελιά στην Παλιόχωρα Αβίας

 

Στην Παλιόχωρα Αβίας, πολύ κοντά στον οικισμό και περίπου εξήντα μέτρα ανατολικά του μικρού ναού του Αγίου Δημητρίου και της παρακείμενης πλατείας, υπάρχει η γνωστή σε όλους τους ντόπιους Χοντρή Ελιά. Πρόκειται για μια ελιά εντυπωσιακή, ποικιλίας κορωναίικης, η οποία εξακολουθεί να καρποφορεί, παρά την εμφανώς μεγάλη ηλικία της. Στον κορμό της φέρει πολλές σπηλαιώσεις (κουφάλες) μεγάλου μεγέθους, στις οποίες χωρούν δυο-τρία άτομα.

Άκανθοι φραγκοσυκέας

  Παράξενοι κήποι ξεπροβάλλουν τελευταία στις βοτσαλόσπαρτες ακρογιαλιές μας. Αντί για άνθη της πέτρας από κάπαρη και κυκλάμινα, άνθη όμορφα κι ευωδιαστά που ύμνησαν οι ποιητές, αναδύονται άκανθοι φραγκοσυκέας και αγριωποί ξιφοφόροι κάκτοι.

  Εχθρικά φυτά που απειλούν το γέλιο των παιδιών μας, επεκτείνονται αθορύβως, σπαρμένα σε ώρες περίεργες από εξωγήινα όντα, αόρατα, μεταλλαγμένα και μισερά. Από εχθρούς της προαιώνιας φυσικής ομορφιάς που επενδύουν στην ασχήμια. Ανέραστοι Σάιλοκ κι αχόρταγοι Σκρουτζ που μετρούν κέρδη και χασούρα στους ναούς του χρήματος, ξηλώνουν τους ναούς του έρωτα κι απλώνουν αθόρυβα αντιανθρώπινα πλέγματα.

  Ως φαίνεται η κλιματική αλλαγή, εκτός από την φυσιολογία των φυτών, έχει αλλοιώσει και την αίσθηση της καλαισθησίας των ανθρώπων. 

  Η "Γη της λεμονιάς, της ελιάς", η "Γη της αγκαλιάς, της χαράς", η "Γη του πεύκου, του κυπαρισσιού, των παλικαριών και της αγάπης", υπό το αδιάφορο βλέμμα των αρχών και του κοινού που χάσκει μονίμως μπροστά σε μια οθόνη, μεταλλάσσεται αργά και ύπουλα σε "Γη του ξεραμένου λιβαδιού, Γη της πικραμένης Παναγιάς, Γη του λίβα, τ' άδικου χαμού, του άγριου καιρού, των ηφαιστείων". 

  Μην ξεγελιέστε σιωπηλοί εραστές της φραγκοσυκιάς. 

  Τα αγκάθια της δεν ξεχωρίζουν τους εχθρούς από τους φίλους.

  "Οι καιροί ου μενετοί!" κι όποιος κατάλαβε, κατάλαβε.

   Θ.Μ. 11.9.21

Από την ανέχεια στην καταξίωση

Μαριάνθης Σπύρη: 

"Με γέννησε ο Ταΰγετος, με άγγιξε η Αμερική"

Καλαμάτα 2021

  Ένα καλαίσθητο, λιτό βιβλιαράκι 116 σελίδων, με τον πιο πάνω τίτλο, που είδε το φως πρόσφατα στην Καλαμάτα, έφτασε στα χέρια μου. Συγγραφέας η Μαριάνθη Σπύρη (Σκιά) από την Παλιόχωρα Αβίας, μόνιμη κάτοικος του χωριού της εδώ και αρκετά χρόνια, στην πρώτη εκδοτική της απόπειρα. Καταπιάστηκε με αυτή τη συγγραφή για να τιμήσει την μεγάλη προσπάθεια που έκανε ο σύζυγός της, ο Αριστείδης Νικ. Σπύρης από την ορεινή Αλαγονία του Ταΰγετου, να ξεφύγει από τη φτώχια. Τη συνεχή πάλη και τον διαρκή αγώνα του να ξεπεράσει τις αντιξοότητες και τα εμπόδια, τα οποία του επιφύλαξε η μοίρα, πρώτα για να σταθεί στα πόδια του, στη συνέχεια να βοηθήσει την οικογένειά του και εν τέλει να κατακτήσει το αμερικάνικο όνειρο ως μετανάστης στη Νέα Υόρκη, πετυχαίνοντας αξιοζήλευτη οικονομική πρόοδο. Και παράλληλα να καταφέρει το όνειρο κάθε μετανάστη, που δεν είναι άλλο από το νόστο, την επιστροφή στην πατρίδα, όχι μόνο ως επιτυχημένος οικονομικά αλλά και ως οικογενειάρχης.

Λιμοκτονών θνήσκω...

 

  Κάτισχνος από την πείνα, κάθιδρος και κατέρυθρος από τον υψηλό πυρετό, σύρθηκε και μισάνοιξε την άθλια εξώθυρα της καλύβας του. Τα κουρέλια που σκέπαζαν το άρρωστο κορμί του, έκρυβαν κάπως τα σημάδια του τύφου που τον σιγότρωγε. Κάθισε στο πεζούλι κι απίθωσε το διδασκαλικό σκουφί του εκλιπαρώντας τους περαστικούς για ένα γρόσι, ένα κομμάτι ψωμί, λίγες σταφίδες, με φωνή που μόλις ακουγόταν:
  -Γενναίοι μου συμπατριώται...
Πήρε μερικές ανάσες κι άρχισε να ψέλνει την "Δέησι υπέρ των Ελλήνων", ένα παλαιό στιχούργημα άγνωστου ποιητή, το μέλος του οποίου είχε κανονίσει σε βυζαντινό ήχο τρίτο, και με αυτό εμψύχωνε τους γενναίους πολεμιστές, λίγες εβδομάδες ενωρίτερα, κατά την πολιορκία της Τριπολιτσάς.