Ένα κίτρινο ποδήλατο

Το να μεγαλώνεις στο Νησί δεν ήταν εύκολη υπόθεση. Ειδικά αν σε λέγανε Λινάκι και ήσουν κορίτσι. Η πορεία σταθερή και συγκεκριμένη, τρένο σε ράγες.

Δημοτικό. Γυμνάσιο. Βόλτα στο Γιαλό. Ένα μηχανάκι που θα σε έπαιρνε από πίσω. Ένα δήθεν όχι. Αγχωμένος έρωτας στη σκοτεινή αμμουδιά. Χοροεσπερίδες. Μια «σοβαρή» πρόταση. Γάμος πριν τα είκοσι.

Παιδιά. Πεθερικά. Οικογενειακή έξοδος το σαββατόβραδο. Όνειρα θαμμένα. Πρωινοί καφέδες. Αυτός στο καφενείο μεσημέρι-βράδυ. Κάποιο περαστικό ερωτικό διάλειμμα -Νίκος ή Θανάσης, δεν έχει σημασία- «Έρως, αίσθημα ανύπαρκτον», που έλεγε ο Αλεξανδράκης στην παλιά ασπρόμαυρη ταινία. Γιοι που μεγάλωναν και καβαλούσαν μηχανάκι. Θυγατέρες που ομόρφαιναν και αναζητούσαν «σοβαρή» πρόταση.

Και φτου κι απ’ την αρχή:

Γάμοι. Συμπεθέρια. Βαφτίσια. Ψευτοστεναχώριες. «Δεν έβγαλαν τ’ όνομά μου». Αυτός αλλού, συνήθως πιωμένος. Αρθριτικά. Σάκχαρο. ΤΕΛΟΣ.

Τρεις παράγραφοι, μια ζωή.

Κάπως έτσι μοίραναν οι Μοίρες το Λινάκι. Ως την ημέρα που θέλησε να πάρει ένα κίτρινο ποδήλατο. Κανείς δεν συμφώνησε, φυσικά. Πού ακούστηκε «κίτρινο ποδήλατο»; Εδώ υπάρχει «σοβαρή» πρόταση. Τι θα πουν οι «κόσμοι»;

--------------------------

Θοδωρής, 11 Ιουλίου 2015.
Έγραφα τότε:

Θραύσμα από τη συλλογή κειμένων με τον προσωρινό τίτλο «Ζωές μετά…»,

που μπορεί και να εκδοθεί.

Η συνέχεια στο "Ζωές μετά...", που πλέον εκδόθηκε.