Η από μηχανής Χάρλεϊ σωτηρία

Κυριακή πρωί. Όπως κάθε Κυριακή, ο Παναγιώτης ανόρεχτα σηκώθηκε. Το μούσι του είχε μεγαλώσει αρκετά. Σύντομα θα μπορούσε να χειροτονηθεί. Σηκώθηκαν και οι υπόλοιποι στην Ιερατική Σχολή. Μερικοί πιο ανόρεχτα από αυτόν αλλά χωρίς το δικό του σφίξιμο. Σήμερα ήταν η μέρα του. Θα εκφωνούσε από άμβωνος το παρθενικό του κήρυγμα:

«Περί αγγέλων αγιασμόν, ον αυτοίς το Πνεύμα το Άγιον συνεπέφερεν».

Το σφίξιμο όλο και μεγάλωνε. Ξαναγύρισε στο χωριό του, στο βουνό του. Καταφύγιο στις δύσκολες στιγμές. Θυμήθηκε τον Τζίκα το σκύλο του, το κοπάδι του. Έτρεχε πίσω από το μεγάλο κριάρι. Μ’ ένα σφύριγμα και μια πετριά τού άλλαζε τη ρότα. Μια τέτοια πετριά είχε αλλάξει και τη δική του ρότα. Του την έδωσε ο δάσκαλος. Μπούρου, μπούρου, τον έψησε. Έψησε και τον πατέρα του:

«Κρίμα να χαθεί το παιδί. Αν δεν μπορείς να το σπουδάσεις, στείλε το τουλάχιστον στην Ιερατική Σχολή οικότροφο. Έξοδα μηδέν».

Πάει ο Τζίκας, πάει και το βουνό. Βρέθηκε έξω από τα νερά του. Μαύρο ράσο, μαύρη ψυχή. Ένα παράξενο ζώο.

Αλλιώς τα νόμιζε. Στο βουνό του ο άγιοι μιλούσαν. Πήγαινε στα ξωκλήσια τους, τα καθάριζε, άναβε τα καντήλια. Καθόταν στο πεζούλι και κουβέντιαζε μαζί τους. Οι δικοί του άγιοι είχαν άλλα ονόματα. Τα περισσότερα δεν τα βρήκε στα κιτάπια της Σχολής. 
--------------------------------------------------------------

Θοδωρής, Ιούνιος 2015
Έγραφα τότε:

Θραύσμα από τη συλλογή κειμένων με τον προσωρινό τίτλο «Ζωές μετά…»,

που μπορεί και να εκδοθεί.

Η συνέχεια στο "Ζωές μετά...", που πλέον εκδόθηκε.