Δυο λόγια για την εκλιπούσα σπουδαία αρχαιολόγο κ. Ισμήνη-Αλίκη Τριάντη (θυγατέρα Αλέξανδρου Στυψιανού). Είχε γεννηθεί και μεγαλώσει στην Αίγυπτο αλλά καταγόταν από τα Καμίνια της Λήμνου, από την μητέρα της που βαστούσε από τις οικογένειες Κομνηνού και Αρχοντογεώργη. Παρά το ό,τι τα ερευνητικά της ενδιαφέροντα δεν αφορούσαν τη Λήμνο, αγαπούσε το νησί κι ενδιαφερόταν για τις εκεί αρχαιολογικές έρευνες. Όποτε ερχόταν έμενε στα Καμίνια, στο οικογενειακό τους εξοχικό σπίτι στον Βρόσκοπο, απέναντι από την Πολιόχνη. Πριν από τρία ή τέσσερα χρόνια μου είχε πει πως επρόκειτο να αναλάβει κάποια μελέτη σχετικά με την επανέκθεση των γλυπτών στο υπό ανακαίνιση Μουσείο της Λήμνου. Ήταν πολύ χαρούμενη που θα έκανε κάτι για το νησί της. Τελικά, για λόγους που αγνοώ, αυτό δεν συνέβη.
Η Ισμήνη Τριάντη υπήρξε αρχαιολόγος διεθνούς κύρους με σημαντικό επιστημονικό, συγγραφικό και εκπαιδευτικό έργο. Εργάστηκε στο Αρχαιολογικό Μουσείο Αθηνών, στην αρχαία Ολυμπία, όπου οργάνωσε την επανέκθεση των αετωμάτων στο νέο μουσείο της πόλης, στις Κυκλάδες και στη Σάμο. Διετέλεσε έφορος του αρχαιολογικού χώρου της Ακρόπολης για δώδεκα χρόνια, προσφέροντας ανεκτίμητο επιστημονικό έργο. Ανέσυρε από τις αποθήκες λησμονημένα αγάλματα, τα οποία μελέτησε ώστε να εκτεθούν στο παλιό μουσείο. Συνέγραψε τον τόμο «Το Μουσείο Ακροπόλεως» που εκδόθηκε από το Ίδρυμα Λάτση το 1998 και πολλά ακόμα συγγράμματα, μελέτες, εισηγήσεις σε συνέδρια στην Ελλάδα και στο εξωτερικό κλπ. Τον Ιούλιο του 1999 εκλέχτηκε πρόεδρος της Επιτροπής Συντήρησης Μνημείων Ακρόπολης. Επίσης, δίδαξε για έξι χρόνια στο Πανεπιστήμιο Ιωαννίνων.
Σύζυγός της ήταν ο σπουδαίος γλύπτης Στέλιος Τριάντης (1931-1999), για τον οποίο γράφτηκε χαρακτηριστικά ότι «μιλούσε με τον Πραξιτέλη», καθώς είχε σπουδαίο έργο ως συντηρητής αρχαίων γλυπτών στα Μουσεία της Ολυμπίας και του Πειραιά. Σημαντικά έργα του είναι το μνημείο των εκτελεσθέντων στο Δίστομο, ο ανδριάντας του Πλαστήρα στην Καρδίτσα, προτομές του Εμμανουήλ Παπά κ.ά.
Από μια παράδοξη συγκυρία με την κ. Ισμήνη και την οικογένεια Στυψιανού, οι διαδρομές μας διασταυρώνονταν για πολλά χρόνια χωρίς να έχουμε γνωριστεί, μιας και η κατοικία τους απέχει μόλις δύο τετράγωνα από τη δική μου: τα δυο σπίτια βρίσκονται στο νο 1 και στο νο 19 του ίδιου δρόμου στη Νέα Σμύρνη. Γνωριστήκαμε μετά το 1988 που «έγινα» Λημνιός και ειδικότερα Καμινιώτης.
Μιλούσαμε τακτικά είτε όταν συναντιόμαστε τυχαία σε κάποιον περίπατο είτε στο σπίτι της ή το δικό μου. Ήταν πολύ καλή συζητήτρια και η κουβέντα αφορούσε πάντα τη Λήμνο. Σε μια από αυτές τις κουβέντες αναφέρθηκα στην Αβία, το χωριό της καταγωγής μου, και τότε μου αποκάλυψε πως ως νεαρή αρχαιολόγος ήταν παρούσα όταν είχε βρεθεί στο χωριό μου μια αρχαία σαρκοφάγος κατά τη διάνοιξη ενός δρόμου. Θυμόταν με λεπτομέρειες το γεγονός, το σημείο που είχε βρεθεί και ρωτούσε τον πατέρα μου για εκείνη την εποχή. Αυτή κι αν ήταν σύμπτωση! Εγώ ανέσκαπτα μνήμες από το χωριό της, ενώ εκείνη είχε κάνει σωστική ανασκαφή στο δικό μου.
Διάβαζε με ενδιαφέρον τα βιβλία μου και πάντα ρωτούσε αν έχω γράψει κάτι καινούργιο. Επίσης μου υποδείκνυε και μου δάνειζε βιβλία. Δεν θα ξεχάσω όταν της έδωσα το βιβλίο μου για τον Αργύριο Μοσχίδη. Ήμασταν στα Καμίνια, όπου είχε έρθει για ολιγοήμερες διακοπές. Αφοσιώθηκε αμέσως στην ανάγνωσή του και η αδερφή της η κ. Μαρίκα μου είπε: «Τώρα την χάσαμε, αν δεν το τελειώσει δεν πρόκειται να βγει από το σπίτι»!
Έκανε πολύ θετικά σχόλια για τον «Κήρυκα των Καμινίων», το εφημεριδάκι του συλλόγου του χωριού. Της είχαμε ζητήσει να γράψει κάτι, όλο το ανέβαλε και τελικά δεν ευοδώθηκε. Έχω να θυμάμαι πολλά θετικά από την γνωριμία μου με την κ. Ισμήνη. Και κυρίως τη θετική αύρα που εξέπεμπε, την απλότητα και την καταδεκτικότητά της.
Τα ειλικρινή μου συλλυπητήρια στη θυγατέρα της, την Μυρτώ, στην εγγονούλα της την Στέλλα, στα αδέρφια της την κ. Μαρίκα, την κ. Ιωάννα και τον Θάνο, αγαπητό συνάδελφο και καλλιτέχνη, και στους λοιπούς συγγενείς.
Θ. Μπελίτσος, 25.9.2025
.png)