Το ά-λογο σκίρτημα του μακρινού Νοέμβρη

«Άραγε να ’μαι κάποιος άλλος

που προσπαθεί να ονειρευτεί»

Δημ. Ζερβουδάκης

Θυμήσου! Ήμασταν άοπλοι και δεν φορούσαμε κουκούλα.

Ίσως ανηφορίσω και φέτος προς το Πολυτεχνείο, εκεί που κάποτε ονειρευτήκαμε το αδύνατο. Με βαριά καρδιά, δεν τα μπορώ τα μνημόσυνα. Ξέρω, δεν θα βρω το Διομήδη, ούτε το Σωκράτη, ούτε το Βασίλη, ούτε τη Σταματίνα, ούτε τον Ιάκωβο. Αυτοί ξέμειναν εκεί, ίσως γελάνε κρυμμένοι πίσω από το ματωμένο κεφάλι. Δεν θα βρω ούτε τη Μαρία, ούτε το Στέφανο, ούτε τον Χρύσανθο. Θα λείπουν, έγινε δύσκολη γι’ αυτούς η ανηφόρα προς το Πολυτεχνείο. Άραγε θα θυμηθούν, τουλάχιστον, το ά-λογο σκίρτημα της καρδιάς που νιώσαμε όλοι εκείνο τον μακρινό Νοέμβρη;

Το φαγάδικο

Υπήρχε ένα παλιό φαγάδικο, που κάποτε πρόσφερε νόστιμους μεζέδες. 
Κάποια στιγμή ξέμεινε από καλό μάγειρα. 
Στην πιάτσα άνοιξαν κι άλλα μαγαζιά, πιο ελκυστικά. 
Υπήρχαν και κάτι χρέη στην εφορία, χρεοκόπησε το μαγαζί. 
Επειδή ήταν μαγαζί-γωνία, εννιά μάγειροι, άλλοι έμπειροι κι άλλοι νέοι και φιλόδοξοι, σκέφτηκαν να συνεργαστούν και να το ανακαινίσουν.
Για να μην τσακωθούν ποιος θα γίνει αρχιμάγειρας, κάλεσαν τους παλιούς πελάτες να διαλέξουν εκείνοι ποιον προτιμούσαν.
Πήγαν αυτοί, συγκινημένοι για την τιμή που τους έγινε.
Άλλωστε στο παλιό μαγαζί είχαν κάνει αξέχαστα φαγοπότια.
Διάβασαν το μενού, παράγγειλαν. 
"Εννιά μάγειροι το παλεύουν", σκέφτηκαν, "ένας καλός θα υπάρχει!"
Ήρθαν τα πιάτα, δοκίμασαν, χαιρέτισαν ευγενικά κι αποχώρησαν με την ίδια σκέψη:
"Καλύτερα να παραμείνει κλειστό, είχαμε τουλάχιστον κάποιες καλές αναμνήσεις".
Και τα εννιά φαγητά ήταν ξαναζεσταμένα!

 "Σκέψεις εν όψει του νερόβραστου-μπλουμ ντιμπέιτ" 

Θ. Μύθος, 5 Νοέμβρη 2017

Η λασπωμένη σημαία

Ένα μισοζώντανο κορμί με απλανές βλέμμα, σωριασμένο στο χιονισμένο δρόμο, ανίκανο να κουνηθεί, της έγνεφε με ένα κομματιασμένο χέρι που σπαρταρούσε. Τα δάκρυα τρέχανε ποτάμι, και τα δικά του και τα δικά της. Τον φόρτωσε όπως-όπως στο μουλάρι και τον πήρε στο μαντρί. Τρεις ημέρες αργότερα τον έθαψε στον αυλόγυρο. Δεν μπόρεσε να της πει ούτε τ’ όνομά του. Μόνο «μάνα» έλεγε. Εκείνη τον φιλούσε στο μέτωπο κι αυτός ξανά «μάνα, μάνα», μέχρι που έσβησε. Η μεταλλική ταυτότητα στο λαιμό του κάτι έγραφε, μα εκείνη γράμματα δεν γνώριζε.

Αναλώθηκα

            Αναλώθηκα, ερευνώντας παλιά αρχεία.

Αναλώθηκα, ξεθάβοντας ζωές περασμένες.

Αναλώθηκα, αναζητώντας στο παρελθόν την ελπίδα.

Αναλώθηκα, αγνοώντας το παρόν της θλίψης.

Αναλώθηκα, ελπίζοντας να προβλέψω το μέλλον.

Αναλώθηκα, αναζητώντας το προαιώνιο γιατί.

Θ. Μύθος, Σεπτέμβρης 2017.

«Ζωές μετά…» - Η παρουσίαση του βιβλίου

Οι "Ζωές μετά..."

Το χρονικό της βραδιάς

Θ. Μπελίτσος, Χρ. Μυγδάλη, Ειρ. Μαργαρίτη, Π. Δουρέκα

Παρασκευή, 6 Οκτωβρίου 2017

Βιβλιοπωλείο Ad Libitum, Νικομηδείας 18 Ν. Σμύρνη

ΔΕΝ ΕΙΝΑΙ ΟΛΕΣ ΟΙ ΣΤΙΓΜΕΣ ΚΑΤΑΛΛΗΛΕΣ ΓΙΑ ΝΑ ΜΑΘΕΥΤΕΙ Η ΑΛΗΘΕΙΑ

ΔΕΝ ΕΙΝΑΙ ΟΛΕΣ ΟΙ ΣΤΙΓΜΕΣ ΚΑΤΑΛΛΗΛΕΣ

ΓΙΑ ΝΑ ΜΑΘΕΥΤΕΙ Η ΑΛΗΘΕΙΑ

της Χριστιάνας Μυγδάλη

Λένε πως το Σαββατοκύριακο θα έχουμε καταιγίδες στην Αττική. Και σκέφτομαι πώς θα ήταν αν αυτές οι καταιγίδες επρόκειτο να ακολουθήσουν μια μακρά περίοδο ξηρασίας. Πώς θα αισθάνονταν τα μέλη της φαντασιακής κοινότητας στην οποία ανήκουμε, αν στο διαδίκτυο, στην τηλεόραση, στο ραδιόφωνο και στις εφημερίδες προαναγγέλλονταν οι ίδιες καταιγίδες, μα έρχονταν να σώσουν τον τόπο από τον κίνδυνο της λειψυδρίας. Οι σκέψεις αυτές συνιστούν το απλούστερο παράδειγμα που θα μπορούσα να χρησιμοποιήσω, προκειμένου να εξηγήσω το αφαιρετικό σχήμα στο οποίο με οδήγησε η ανάγνωση του έργου του οποίου την έκδοση σήμερα εδώ γιορτάζουμε.

Εκκωφαντική σιωπή

Ήμουν έτοιμος να σου αποκαλύψω την ψυχή μου,

όταν άρχισες να μου μιλάς για ένα δώρο γάμου,

για κάποιο βαφτίσι κι άλλες ασήμαντες υποχρεώσεις.

Κονίαμα από τη Σαχάρα ο λόγος σου.

Το σάλιο μου στέγνωσε.

Εκκωφαντική σιωπή!

Θ. Μύθος, 4 Οκτώβρη 2017  

ΠΡΟΣΚΛΗΣΗ "Ζωές μετά..."

Αγαπητοί φίλοι

παίρνω το θάρρος να σας προσκαλέσω 

στην παρουσίαση του βιβλίου μου

"Ζωές μετά..."

που θα γίνει την Παρασκευή 6 Οκτωβρίου 2017

στο βιβλιοπωλείο Ad Libitum

Νικομηδείας 18 Ν. Σμύρνη, τηλ. 2109338006,

όπως μπορείτε να δείτε στη σχετική πρόσκληση.

Κάποια στοιχεία για το βιβλίο θα βρείτε εδώ

Θοδωρής Μπελίτσος

Πέταξα πάλι απόψε

Πέταξα πάλι απόψε. Χωρίς να καταλάβω το πώς, ανυψώθηκα στον αιθέρα. Δεν είναι η πρώτη φορά. Πάντα έτσι συμβαίνει, ανεξήγητα. Ασυνείδητα, χωρίς να το επιδιώκω, νιώθω ανάλαφρος, υπερνικάω τη βαρύτητα, απλώνω τα χέρια και υψώνομαι. Εξήγηση δεν βρίσκω. Βοηθάει πάντως εκείνο το παλιό τραγούδι που έλεγε ο Κώστας Χατζής, «όταν κοιτάς από ψηλά».

Είναι η ελπίδα μήπως δω τη γη σαν ζωγραφιά, όπως τη νόμιζα στην παιδική φαντασία;

Ή μήπως η αγωνία να θυμηθώ τις αληθινές διαστάσεις του όμορφου γαλάζο-πράσινου κόσμου που κάποτε χαρίστηκε στη φυλή των προπατόρων μου;

Φυλή εκδικητική και αγνώμων. Τελευταία έχει βαλθεί να ανακαλύψει και άλλους κόσμους. Δεν της αρκεί που κατέστρεψε τον ένα που της δόθηκε.

Πέταξα πάλι απόψε. Ένα τίποτα είδα, έναν κόκκο στην αστρόσκονη του σύμπαντος.

Θ. Μύθος, 4 Σεπτέμβρη 2017. 

Ένα παγωτό ξυλάκι

Έκλεισε την πόρτα του διαμερίσματος. Μαζί έκλεισε και τ’ αυτιά της, να μην ακούει το σπαραχτικό κλάμα της Φωτεινούλας. Μάταια η γιαγιά της μικρής προσπαθούσε να την ηρεμήσει. Το κοριτσάκι έκλαιγε με σπασμούς φωνάζοντας τη μαμά του. Μπήκε στο ασανσέρ δακρυσμένη. Οι φωνές της μικρής κορούλας της, μυτερά καρφιά στο στήθος της. Και τι να κάνει; Ήδη είχε καθυστερήσει. Αν έχανε το τραμ, όπως είχαν αραιώσει τα δρομολόγια λόγω καλοκαιριού, δεν θα προλάβαινε να είναι στην ώρα της στο μαγαζί. Εποχιακή ήταν, για τους καλοκαιρινούς μήνες, σε παραλιακό καφέ, από Ιούνιο ως Σεπτέμβριο. Έπειτα από οκτώ μήνες ανεργίας, δεν την έπαιρνε να χάσει τη δουλειά. Έλπιζε μήπως την κρατήσουν και το χειμώνα, έστω για λίγα μεροκάματα το μήνα, τα σαββατοκύριακα και τις γιορτές.

Ες αύριον τα σπουδαία!

Βραδιά πρώτη.

Είχε μπει ο Αύγουστος κι ακόμα δεν είχε σχεδιάσει τίποτε. Την Παρασκευή ξεκινούσε η άδειά της αλλά δεν είχε προγραμματίσει κάτι, κάποιο ταξίδι να ξεφύγει από τη μεγαλούπολη. Ούτε για παρέα είχε ψάξει. Έτσι κι αλλιώς συνήθως μόνη της έκανε διακοπές. Διάλεγε ένα νησί στο χάρτη, έκλεινε ένα δωμάτιο και ξεκινούσε. Παρέα πάντα έβρισκε εκεί που πήγαινε. Αφαιρέθηκε για λίγο. Έπιασε τον εαυτό της να αναπολεί παλιότερες καλοκαιρινές γνωριμίες. Έρωτες της μιας νύχτας ή της μιας εβδομάδας. Κάποιοι είχαν συνεχιστεί για λίγο διάστημα στο φέισμπουκ, ώσπου έσβησαν. Ένα λάικ, πού και πού, της θύμιζε ένα αγόρι, μια παραλία, ένα καλοκαίρι. Με τα χρόνια δεν θυμόταν πια ούτε ποιο καλοκαίρι ήταν, ούτε ποια παραλία, καμιά φορά ούτε ποιο αγόρι.

Ο Σταύρος Τραγάρας και τα Χουρκούδιατ’

Ο Ατσκιώτ’ς Αριστοφάν’ς

Πριν από λίγες ημέρες είχα την τύχη να παρακολουθήσω την «Ειρήνη» του Αριστοφάνη στο αρχαίο θέατρο της Επιδαύρου. Ένας κατεξοχήν αριστοφανικός ερμηνευτής, ο Τζίμης Πανούσης, σκόρπισε το γέλιο υποδυόμενος τον Τρυγαίο, έναν απελπισμένο Αθηναίο αμπελουργό που έχει καταστραφεί από τον πόλεμο και στην προσπάθειά του να σταματήσει το κακό, τρέφει με το μοναδικό προϊόν που του περισσεύει, που είναι τα περιττώματά του, τα «σκατά» του, ένα σκαθάρι ώστε αυτό να μεγαλώσει, να το καβαλικέψει και να πάει στον Όλυμπο να παραπονεθεί, να παρακαλέσει τους θεούς να ελευθερώσουν την Ειρήνη. Εκεί βρίσκει μόνο τον Ερμή, τον θεό και του εμπορίου, που λίγο νοιάζεται αφού τα κέρδη των εμπόρων έχουν πολλαπλασιαστεί από τον Πόλεμο. Τότε ο Τρυγαίος στρέφεται στον απλό κόσμο και με τη βοήθειά του ελευθερώνουν την Ειρήνη. Στη συνέχεια ο Αριστοφάνης με το κείμενό του γελοιοποιεί τους πολεμοκάπηλους στρατηγούς της Αθήνας και της Σπάρτης και τους εμπόρους των όπλων.

Η «ΛΗΜΝΟΣ» ΤΟΥ ΗΛΙΑ ΚΟΤΣΑΛΗ

Το πρώτο φύλλο [Τετάρτη, 12 Φεβρουαρίου 1997].
Δίπλα στον τίτλο η επισήμανση "Το ΡΑΔΙΟ ΑΛΦΑ και γραπτά, γιατί μένουν",
ώστε να συνδεθεί η νέα εφημερίδα με τον επιτυχημένο ραδιοσταθμό.
Από κάτω οι "προγραμματικές δηλώσεις" του Ηλία Κότσαλη,
στις οποίες υπήρξε απόλυτα συνεπής και δύο φλέγοντα θέματα:
Το Μουσείο για τα απολιθώματα [που δεν έγινε ποτέ]
Η Σχολή Τουριστικών Επαγγελμάτων [που επίσης δεν ιδρύθηκε]

Τον Φεβρουάριο που μας πέρασε συμπληρώθηκαν είκοσι χρόνια από το 1997 που κυκλοφόρησε η βδομαδιάτικη «Λήμνος» του Ηλία Κότσαλη. Μια επέτειος σημαντική για επαρχιακή εφημερίδα, και μάλιστα για ένα μικρό σε πληθυσμό νησί, διότι στην ιστορία του τύπου λίγες είναι οι εφημερίδες που καταφέρνουν να κλείσουν εικοσαετία. Στην δε ιστορία του λημνιακού τύπου, σύμφωνα με μια καταγραφή που είχα κάνει προ ετών [βλ. ΛΗΜΝΙΑΚΑ 2012, σελ. 161-171] από τις 40-45 περίπου εφημερίδες-περιοδικά που εκδόθηκαν κατά καιρούς είτε στο νησί είτε από συλλόγους Λημνίων της διασποράς, μόλις τρεις ξεπέρασαν τα 20 χρόνια ζωής: η «Λήμνος» του Μανώλη Κωνσταντινίδη (1915-1964), το «Λημνιακό Βήμα» του Γιώργου Χατζηχαραλάμπους (1975-2011) και η «Φωνή του Μούδρου/των Μουδρινών» (1983-2013) του Συλλόγου Μουδρινών της Αθήνας. Η «Λημνιακή Φωνή» του Σταματέρη, που εκδόθηκε επίσης το Φεβρουάριο του 1997, πλησίασε αλλά δεν έφτασε την εικοσαετία.

Πάει κι ο Στέφανος…

-Ζωή σε λόγου σας!

Ένας-ένας έπινε τον καφέ, σηκωνόταν, πλησίαζε τη μαυροφορεμένη θεια, της έσφιγγε το χέρι, έλεγε ένα καλό λόγο και έβγαινε από την πόρτα του καφενείου.

-Καλός άνθρωπος. Δουλευτής, τίμιος, μετρημένος.

Πάνω-κάτω τα ίδια λόγια σε όλα τα τραπέζια, από συγγενείς, γείτονες, συναδέλφους, φίλους.

-Κακιά κουβέντα δεν έβγαινε από το στόμα του.

-Οικογενειάρχης!

-Δουλειά, σπίτι. Σπίτι δουλειά!

-Οι καλοί άνθρωποι φεύγουν νέοι.

Άννη: "Η Δροσοστάλακτη"

Μια φορά και έναν καιρό, πριν από πολλά χρόνια, ζούσε πάνω σε ένα βουνό ένα όμορφο παλικάρι. Ζούσε μόνο του, γιατί όλοι είχαν χαθεί. Του άρεσε τα βράδια να βγαίνει και να περπατάει. Ένα χειμωνιάτικο βράδυ πέρασε στην απέναντι πλευρά του βουνού και βρέθηκε κοντά σε μια λίμνη. Είχε ξαστεριά εκείνο το βράδυ και το ολόγιομο φεγγάρι καθρεφτιζόταν στα νερά της λίμνης. Άκουσε κάτι περίεργους θορύβους. Στην αρχή νόμιζε ότι ήταν το παιχνίδισμα του φεγγαριού με το νερό. Πλησιάζοντας, όμως, είδε σκιές ανάμεσα στα δέντρα που ήταν δίπλα στην λίμνη. Τότε τις είδε. Νεαρές νεράιδες, πιασμένες χέρι-χέρι, με ξέμπλεκα μακριά μαλλιά να κάνουν κύκλο χορεύοντας και τραγουδώντας. Τα φορέματά τους ήταν από πέταλα λουλουδιών και έμοιαζαν σαν πολύχρωμα μπουκέτα.

Απόλυτο σκοτάδι

Τελευταία δεν τα πήγαινε καλά με το φως. Προτιμούσε τις σκοτεινές ημέρες, τις σκοτεινές ώρες της ημέρας, τις σκοτεινές γωνιές του σπιτιού. Ξεκίνησε ως παραξενιά, την οποία ούτε ο ίδιος μπορούσε να ερμηνεύσει λογικά. Ή μάλλον μπορούσε να εξηγήσει το πώς ξεκίνησε αυτή η δυσφορία αλλά όχι το πώς εξελίχθηκε σε εμμονή.

«ΠΗΡΑΝ ΤΗΝ ΠΟΛΗ ΠΗΡΑΝ ΤΗΝ...»

Το ιστορικό μυθιστόρημα της Μ. Λαμπαδαρίδου-Πόθου

Ομιλία κατά την παρουσίαση της α΄ έκδοσης του βιβλίου 

σε εκδήλωση του Λυκείου Ελληνίδων Λήμνου 

στο Γυμνάσιο Μύρινας (10 Αυγούστου 1997).

 Κυρίες και Κύριοι

 εκλεκτοί ακροατές της σημερινής εκδήλωσης,