 |
| Ζωοδόχος Πηγή Δάφνης, 1958 |
Αυτή την ευχή είχε καθιερώσει ο αείμνηστος παππούς μου ο Θοδωρής, που στην φωτογραφία με κρατά καμαρωτός λίγο μετά από την μυστηριακή ονοματοδοσία μου στον ναό της Ζωοδόχου Πηγής Άνω Δάφνης, με την οποία απέκτησα το όνομά του και το όνομα του δικού του παππού και, ποιος ξέρει, ίσως και κάποιου προγενέστερου ορεσίβιου προγόνου μου που έζησε στα Αλτομιρά του Ταϋγέτου στις αρχές του 19ου αιώνα.
Με γράμματα τετάρτης δημοτικού μοιάζει απίθανο να επινόησε το αρχαιοπρεπές «Παν ποθητόν». Αν και περιστασιακός ιεροψάλτης, υπήρξε περισσότερο μέλος της Εκκλησίας του Δήμου παρά της επουράνιας. Σε όποιον τον ζάλιζε με κουβέντες περί θεού, αθανασίας και πίστης με τσιτάτα από τις γραφές και λοιπές φιλοσοφίες, τον διέκοπτε με τη φράση:
"Άκου να σου πω, στα επίγεια σε παλεύω όσο θες, στα επουράνια πολέμα μόνος σου!".
Πράγματι, στα επίγεια υπήρξε πάνσοφος. Δαιμόνιος και εύστροφος επαγγελματίας, όπως ήταν, αναπλήρωσε την έλλειψη σχολικών γνώσεων με λαϊκή επιμόρφωση από την αγορά και από τον διαρκή αγώνα για την επιβίωση. Σε καιρούς δύσκολους, χωρίς γονική βοήθεια, πάλεψε ορφανός από δεκατεσσάρων χρονών και προστάτης τριών μικρότερων αδερφιών. Κάπου, από κάποιον, ξεσήκωσε την ευχή, του άρεσε και την καθιέρωσε. Για τον εαυτό του η ευχή έπιασε καθώς ποθούσε να φύγει όρθιος και με σώας τας φρένας, όπως και συνέβη.
"Παν ποθητόν!", λοιπόν, αντεύχομαι κι εγώ με τη σειρά μου αγαπητοί φίλοι που κατά δεκάδες θυμηθήκατε χτες να στείλετε τις ευχές σας για την ονομαστική μου εορτή.
"Παν ποθητόν!" και σε όσους δεν το θυμηθήκατε.
Θ. Μπελίτσος, 24.3.24.
