Ήταν ένα ψηλόλιγνο παιδί

Ήταν ένα ψηλόλιγνο παιδί, που ζούσε μόνο του
σ' ένα χωριό μακρινό, άκρη θεού.
Παιδιά άλλα δεν υπήρχαν,
μόνο γέροι ξωμάχοι και γριες σταφιδιασμένες.

Ήταν ένα ψηλόλιγνο παιδί, που έπαιζε μπάλα με τον τοίχο
σ' ένα γήπεδο άδειο, στο πουθενά.
Σαν έβαζε γκολ δεν πανηγύριζε,
μόνο σφύριζε σιγανά τον ύμνο της νεκρής ομάδας του.

Ήταν ένα ψηλόλιγνο παιδί, που διάβαζε στις ερημιές
στα βότσαλα της ακτής ή στην μικρή πλατεία.
Το χάραμα, με το λεωφορείο του ΚΤΕΛ
έστελνε τις ελπίδες του στο γυμνάσιο της πόλης.
 
Ήταν ένα ψηλόλιγνο παιδί, που ύφαινε όνειρα
σε έναν παλιό αργαλειό, στο κατώι
με νήμα που ξήλωνε απ' το πουλόβερ του.
Ώσπου, εκεί στα 25 περίπου, ναυάγησε.

Συνάντησα κάποτε ένα ψηλόλιγνο παιδί, που οδηγούσε αμαξίδιο
σ' έναν ψιχαλισμένο πετρόδρομο, ανάμεσα στα αμπέλια.
Ξεναγούσε πρόθυμα στην αρχαία πολιτεία της πατρίδας του
όσους αναζητούσαν την αλήθεια στη μνήμη.

Γνώρισα κάποτε ένα ψηλόλιγνο παιδί,
που δεν χόρτασε τον έρωτα
μα μοσχοβολούσε αγάπη και ελπίδα.
Πόσο θα 'θελα να το είχα γνωρίσει καλύτερα.
 

Θ. Μύθος, 15 Οκτώβρη 2020.
Μνήμη Αντώνη Γκούμα.