Ο εν Λήμνω δράκων

«την φύσιν δε… όρη τε και σκοπιάς ομοιούν ζωοίς, 

οίον αυτής ο εν Λήμνω δράκων». 

«η δε φύση δίνει σε βουνά και κορυφές μορφές ζώων, 

όπως αυτή του δράκου στη Λήμνο».

Φιλόστρατου «Διάλεξις ΙΙ».

Οι «μνήμες» του Σαράντα και το ΟΧΙ του παππού Τηλέμαχου

 

Κάθε χρόνο, στην επέτειο του Σαράντα, με πιάνει μια παράλογη διάθεση αναπόλησης εκείνης της εποχής. Παράλογη, διότι οι όποιες μνήμες έχω είναι από αφηγήσεις άλλων, μιας και το ’40 οι γονείς μου ήταν μόλις δώδεκα χρονώ κι εγώ ανύπαρκτος. Τελικά κάθε φορά καταλήγω να θυμάμαι τον παππού μου τον Τηλέμαχο. Το ’40 ήταν 33 χρόνων και επιστρατεύτηκε, όπως οι περισσότεροι. Έφτασε ως το Πόγραδετς αλλά αμφιβάλλω αν πρόλαβε να πολεμήσει με τίποτε άλλο εκτός από τις ψείρες. Πάντως νοσηλεύτηκε ως τραυματίας πολέμου.

Αν ήμουν άγιος…

 

 

Αν ήμουν άγιος και γιόρταζα

Δεν θα θελα παράτες και πανηγύρια

ούτε πρωτοσύγκελους με χρυσοποίκιλτα άμφια.

Ένα ξέσκεπο ερημοκλήσι θα διάλεγα

με εικονίσματα μαυρισμένα από χρόνο και αγάπη.

 

Αν ήμουν άγιος και γιόρταζα

Δεν θα θελα κενόδοξα σήμαντρα να θορυβούν

ούτε επηρμένους πολυελαίους εφήμερης δόξας.

Ένα φιλί αγάπης ανάμεσα σε εχθρούς

κι ένα πιάτο φαΐ στον ξένο, θα ήταν αρκετά.

 

Αν ήμουν άγιος και γιόρταζα

Δεν θα θελα γονυκλισίες και μεγαλόσταυρους

ούτε μαλαματένια αφιερώματα στην εικόνα μου.

Μόνο ένα καντήλι στο προσκέφαλο του πονεμένου

για να κρατά ζωντανή την ελπίδα.

 

Αν ήμουν άγιος και γιόρταζα

Δεν θα θελα καλλικέλαδους ψαλμωδούς

ούτε στομφώδη κηρύγματα από άμβωνος.

Μόνο ένα σπασμένο κεραμίδι για θυμιατό

κι ένα «ήμαρτον Κύριε» για προσευχή.

 

Αν ήμουν άγιος και γιόρταζα…

…αλλά δεν είμαι.

 

Θ. Μύθος, 26/10/2020

 ---------------

* Ο πίνακας του Νικηφόρου Λύτρα "Το λιβάνισμα" αντλήθηκε από το

https://terrapapers.com/thymiamata-kai-livania/ 

Γρηγόριος Θ. Μπελίτσος (1928-2020)

Έσβησε στις 19 του Οκτώβρη, σε ηλικία 92 ετών, ο πατέρας, ένας καλός οικογενειάρχης, ένας αξιοπρεπής, ειλικρινής, ήρεμος και φιλότιμος άνθρωπος. Έχω πολλά να θυμάμαι από αυτόν: την δημιουργικότητά του, την εργατικότητα, την προνοητικότητα, τη διορατικότητα, την προσεκτική επιλογή των στόχων που έθετε στη ζωή του και την προσήλωσή του για να τους πετύχει, μα κυρίως την φροντίδα του για την οικογένεια, η ευημερία της οποίας αποτελούσε την βασική του προτεραιότητα. Πολλοί γνωστοί και συγγενείς επισήμαναν αυτά και άλλα γνωρίσματα του χαρακτήρα του, στα ευγενικά λόγια που συνόδευαν τα συλλυπητήριά τους και τους ευχαριστώ. Σε όλα τα παραπάνω θέλω να προσθέσω κάτι που ίσως δεν είναι τόσο γνωστό. Την μεγάλη αγάπη που έτρεφε για την μάθηση και τα γράμματα. Ενδιαφερόταν για την ιστορία, την πολιτική, για τη φύση, για τους ξένους πολιτισμούς, για τα επιστημονικά επιτεύγματα. Ήταν φανατικός αναγνώστης σχετικών βιβλίων και άρθρων εφημερίδων και περιοδικών, αρεσκόταν να επισκέπτεται μουσεία και αρχαιολογικούς χώρους και να παρακολουθεί σχετικά ντοκιμαντέρ. Ακόμα και τα σχολικά βιβλία της ιστορίας και της γεωγραφίας μου ζητούσε να του δανείζω.

Ήταν ένα ψηλόλιγνο παιδί

Ήταν ένα ψηλόλιγνο παιδί, που ζούσε μόνο του
σ' ένα χωριό μακρινό, άκρη θεού.
Παιδιά άλλα δεν υπήρχαν,
μόνο γέροι ξωμάχοι και γριες σταφιδιασμένες.

Ήταν ένα ψηλόλιγνο παιδί, που έπαιζε μπάλα με τον τοίχο
σ' ένα γήπεδο άδειο, στο πουθενά.
Σαν έβαζε γκολ δεν πανηγύριζε,
μόνο σφύριζε σιγανά τον ύμνο της νεκρής ομάδας του.

Ήταν ένα ψηλόλιγνο παιδί, που διάβαζε στις ερημιές
στα βότσαλα της ακτής ή στην μικρή πλατεία.
Το χάραμα, με το λεωφορείο του ΚΤΕΛ
έστελνε τις ελπίδες του στο γυμνάσιο της πόλης.
 
Ήταν ένα ψηλόλιγνο παιδί, που ύφαινε όνειρα
σε έναν παλιό αργαλειό, στο κατώι
με νήμα που ξήλωνε απ' το πουλόβερ του.
Ώσπου, εκεί στα 25 περίπου, ναυάγησε.

Συνάντησα κάποτε ένα ψηλόλιγνο παιδί, που οδηγούσε αμαξίδιο
σ' έναν ψιχαλισμένο πετρόδρομο, ανάμεσα στα αμπέλια.
Ξεναγούσε πρόθυμα στην αρχαία πολιτεία της πατρίδας του
όσους αναζητούσαν την αλήθεια στη μνήμη.

Γνώρισα κάποτε ένα ψηλόλιγνο παιδί,
που δεν χόρτασε τον έρωτα
μα μοσχοβολούσε αγάπη και ελπίδα.
Πόσο θα 'θελα να το είχα γνωρίσει καλύτερα.
 

Θ. Μύθος, 15 Οκτώβρη 2020.
Μνήμη Αντώνη Γκούμα. 

Είναι κάποιες νύχτες

 

Είναι κάποιες νύχτες
που τα βλέφαρα κλείνουν,
μα το βλέμμα παραμένει προσηλωμένο στο άπειρο.

Είναι κάποιες νύχτες
που τα πόδια λυγίζουν,
μα τα βήματα συνεχίζουν ν' αναζητούν καταφύγιο.

Είναι κάποιες νύχτες
που το σώμα κοιμάται,
μα η ψυχή ξαγρυπνά προσμένοντας το θαύμα.

Είναι κάποιες νύχτες
που αργεί το ξημέρωμα,
μα τα σκοτάδια παρηγορούν την ύπαρξη.

Είναι κάποιες νύχτες
που ματώνουν οι σκέψεις,
μα η φθορά αναβάλλεται πάντα για την επαύριον.

Είναι αυτές οι νύχτες οι φωτεινές
που το σύμπαν συστέλλεται σε μια φτερούγα
και χαϊδεύει απαλά τα μάγουλα όσων ονειρεύονται.

Θ. Μύθος, 13 Οκτώβρη 2020

Απόδραση

Το θέμα δεν είναι να αποδράσεις

Το θέμα είναι να έχεις κάπου να πας!

Θ. Μύθος, 6/10/2020

Οι δρόμοι λένε ιστορίες (ΙΙΙ)

Συναπαντήθηκαν στο τρίστρατο, 

σ' ένα στενό σοκάκι, 

έπειτα από δυο χιλιετίες και βάλε.

Κι ας απέχουν λίγα τσιγάρα δρόμο με τ' αμάξι.

Τύλιξαν στις άπειρες διαστάσεις του τον χωροχρόνο

κι αντιπαλεύουν αντάμα τον εξ ανατολών δεσποτισμό.

Θ. Μύθος, 8/9/2020.
Αλαμάνας και Πλαταιών γωνία