Ο Σεπτέμβρης το 'σκασε

 Παραμονή πρωτομηνιάς. Σιγοψυθίριζα χαλαρός "τραγούδι του Σεπτέμβρη είν' η ματιά σου", μαζί με τον Γιάννη Πουλόπουλο, εκείνος από την οθόνη του τάμπλετ κι εγώ απ' την πολυθρόνα μου, και πρόσμενα ανυπόμονα το μπάσιμο του αγαπημένου πρώτου μήνα του φθινοπώρου, όταν χτύπησε εκνευριστικά το τηλέφωνο. Έκπληκτος είδα πως ήταν ο φιλαράκος μου ο Σέπτος, όπως τον φωνάζαμε στο στρατό, Σεπτέμβριος κατά τας γραφάς. 

-Τι συμβαίνει, ρε Σέπτο; ρώτησα ενοχλημένος που είχε διακόψει τις ρομαντικές αναπολήσεις μου.

-Πλησιάζουν μεσάνυχτα, μου είπε, κι ακόμα το σκέφτομαι. Αξίζει ο κόπος να εμφανιστώ; Οι προηγούμενοι φάγανε πολύ γιούχα. 

-Πού ξέρεις, εσύ ίσως κάνεις τη διαφορά, προσπάθησα να του τονώσω το ηθικό.

-Δεν βαριέσαι, ό,τι και να κάνω, θα μου τα σούρετε, ψιθύρισε.

-Τι σε έπιασε τώρα; Πρωτάρης είσαι! του φώναξα για να τον ταρακουνήσω καθώς το ρολόι του τοίχου χτύπησε εντεκάμιση.

-Ρε σειρούλα, κάποτε με λέγατε καλόκαιρο και καλομήνα. Σας δρόσιζα από τις ζέστες του καψο-Αυγουστή, σας ξεκούραζα από τα βάσανα του θέρους και του αλωνιού, σας διασκέδαζα με τον τρύγο. Σας έδινα ανάσες, να πάρετε δυνάμεις για τα βάσανα που ακολουθούσαν: καμάτεμα, σπορά, λιομάζωμα, παγωνιές, ξανά αλέτρι, αργασές και πάει λέγοντας. Οι αυλές των σχολειών ζουζούνιζαν από παιδιά, οι ρούγες από μανάδες που ράβανε τα προικιά, οι καφενέδες από ξέμπαρκους καραβοκύρηδες που παίζανε πρέφα και τάβλι και τις Κυριακές τα γήπεδα από νεολαία που πανηγύριζε τα γκολ. Χαιρόμουν να βλέπω στα κατώγια τα καλάθια με τα ξερά σύκα και τα αμύγδαλα, το άχυρο για τα ζωντανά στοιβαγμένο στις αχυρώνες, τα σακιά με το στάρι και το καλαμπόκι στις αποθήκες να προσμένουν τη σειρά τους για το μύλο, τα βάζα με τις μαρμελάδες, το πετιμέζι και τα γλυκά στα ράφια, τα ξερά τυριά στις τάβλες και το μαλλί έτοιμο για γνέσιμο. Ήμουν ο μήνας των σχολειών, ήμουν ο Τρυγητής, ήμουν ο αρχιμηνιάς του αγρότη, του παπά, του δάσκαλου, ήμουν ο μήνας της ξεκούρασης και της διασκέδασης, προτού μπει ο άγριος χειμώνας με τα κρύα και τις αρρώστιες. 

-Ωραία, λοιπόν, και τι φοβάσαι; απόρησα ανήσυχος καθώς η ώρα ήταν ήδη δώδεκα παρά τέταρτο. 

-Καλά, με δουλεύεις; Ωραίος φίλος είσαι! Πού ζεις; Έχω καταντήσει ο πιο αγχώδης μήνας της χρονιάς. Μετακομίσεις, δόσεις Εφορίας, ΕΝΦΙΑ, φροντιστήρια παιδιών, βιβλία ξένων γλωσσών... Και σα να μη φτάνανε αυτά, πλάκωσε κι ο κορωνοϊός και με αποτέλειωσε. Οι μελαγχολικοί ποιητές κρύφτηκαν, οι τροβαδούροι κι οι θεατρίνοι δεν έχουν ακροατήριο, οι ερωτευμένοι δεν κάνουν βόλτες στις αλέες, λιγοστά τα κρυφοφιλήματα στις σκιές των πάρκων. Όλοι κρύβονται πίσω από μια μάσκα. Δεν αναγνωρίζω τον εαυτό μου. Πώς ήμουν και πώς κατάντησα!

-Ε, δεν φταις εσύ γιαυτά.

-Α, γεια σου δεν φταίω, ούτε οι προηγούμενοι φταίγανε, αλλά τους σκυλοβρίζετε. Δεν έχω μούτρα να βγω στην αγορά.

-Υπερβολικός είσαι, ετοιμάσου, δώδεκα παρά πέντε πήγε. Σου υπόσχομαι δεν θα σε κατηγορήσω για τίποτα.

-........

-Τι γίνεται; Δεν σε ακούω!

-........

-Σέπτο, μ' ακούς;

-.........

-Χτυπάει δώδεκα, βγαίνεις!

-...... μπίιιιιιιιπ. Είχε κλείσει τη γραμμή.

Ο Αυγουστής είχε ήδη σκάσει μύτη στη γωνία, κάθιδρος και κατάκοπος, με την σκυτάλη στο χέρι, έτοιμος να την παραδώσει. Πήρα γρήγορα το 9, το νούμερο του Σέπτου.

- Η κλήση σας προωθείται. Αφήστε μήνυμα μετά τον χαρακτηριστικό ήχο...

Κατέβασα αμίλητος το ακουστικό. Γύρισα προς τον Αυγουστή που με κοιτούσε με απόγνωση. 

Και τώρα τι κάνουμε χωρίς Σεπτέμβρη;

Θοδωρής Μπελίτσος

Ν. Σμύρνη, Πρωτομηνιά του Σεπτέμβρη 2020

ακούγοντας τον Γιάννη Πουλόπουλο 

να τραγουδά "Θυμήσου το Σεπτέμβρη" 

του Γιάννη Σπανού και Γιώργου Παπαστεφάνου

* Ο πίνακας αντλήθηκε από το: 'https://www.arcadiaportal.gr/news/oi-drimes-oi-laikes-paradoseis-kai-ta-ethima-toy-aygoystoy'