Θερινά μνημόσυνα

 

-Την Κυριακή είναι το μνημόσυνο της θείας Τάδε. Πρέπει να πάμε.
Με τρελαίνει αυτή τη φράση. Ειδικά αυτός ο οικογενειακός πληθυντικός "να πάμε".  Άντε να εξηγήσεις, πως μια εβδομάδα άδεια πήρα βρε αδερφέ, να ξεμπουκώσω από την καφρίλα του αφεντικού, του πελάτη, του διευθυντή, του όποιου τέλος πάντων μου πρήζει τα συκώτια όλο το χρόνο. Δεν γίνεται να την ξοδεύω σε μνημόσυνα, καφέδες που δεν πίνονται και σε γεύματα που πρέπει "να κάτσουμε", πάλι ο αδυσώπητος οικογενειακός πληθυντικός.

Κάπου εκεί κάνεις το μέγα λάθος να διατυπώσεις το αφελές ερώτημα:
-Και ποια ήταν η θεία Τάδε, ρε μάνα;
Την πάτησες. Ένα άγνωστο οικογενειακό δέντρο φυτρώνει αμέσως δίπλα σου κι άντε μετά να το ξεριζώσεις.
-Ξαδέρφη της γιαγιάς σου, αγόρι μου. Που είχε γιο τον Σάκη, το δικηγόρο καλέ, που μας είχε βοηθήσει με τα κληρονομικά, τότε που πέθανε ο μπάρμπας μου ο Γιάννης, της ξαδέρφης μου ντε ο πατέρας, που άφησε τα λαχίδια αμοίραστα και μπλεγμένα, που τα δούλευε ο συχωρεμένος ο κουμπάρος ο Βαγγέλης κι ο γαμπρός του, κακό χρόνο να 'χει, τα χε περιφράξει και γύρευε να μας τα φάει.

Τρέχα γύρευε. Ξεχασμένη συμπεθερο-κουνιαδο-κουμπάρα, τα παιδιά της ούτε που τα ξέρουμε, κι εκείνα παρομοίως αγνοούν την ύπαρξή μας. Αλλά πριν σκεφτείς καν να φέρεις αντίρρηση, έχει διαβάσει τη σκέψη σου και νάτος πάλι ο οικογενειακός πληθυντικός:
-"Έχουμε" μεγάλη υποχρέωση. Αν δεν ήτανε ο Σάκης... "Πρέπει να πάμε!"
Μην τολμήσεις να αναφέρεις, πως τα λαχίδια στο ξεροβούνι τα έχουμε παρατημένα εδώ και δεκαετίες, ούτε ξέρουμε που βρίσκονται, πως κανείς δεν τα θέλει εκτός από τ' αγρίμια του βουνού και του λόγγου και πως βλαστημάμε όταν μας τα θυμίζει κάθε Σεπτέμβρη το εκκαθαριστικό του ΕΝΦΙΑ. Ένα νέο οικογενειακό δέντρο πετάγεται ξαφνικά στο σαλόνι και στρογγυλοκάθεται στον καναπέ.
-Τίποτα δεν σέβεσαι πια! Ήταν προίκα της συχωρεμένης της μανάς μου, τα χε από τη θεια της την Κατίγκω, που ήταν χήρα. Είχε χάσει τον άντρα της στη Μικρασία το '22 και το μοναχογιό της στην Αλβανία το '40, που με ρώταγες για τα ονόματά τους που είναι γραμμένα στο ηρώο, αν έχουμε συγγένεια;
Τι ήθελες και ρώταγες και συ. Πάρε ένα ακόμα οικογενειακό δέντρο να σου βρίσκεται για την δύσκολη στιγμή.

Οι διακοπές στο χωριό, ειδικά τα τελευταία χρόνια, έχουν εξελιχθεί σε μια ατέλειωτη αλληλουχία μνημοσύνων. Όλοι θυμούνται ξαφνικά να κάνουν κι ένα μνημόσυνο: τρίμηνα, εξάμηνα, εννιάμηνα, χρόνος, δίχρονα και δεν ξέρω τι άλλο, γιατί "τώρα είναι εδώ ο κόσμος".
Και καλά οι συγγενείς. Ρωτείστε όμως και τον κόσμο, θέλει;
Διακοπές μιας-δυο εβδομάδων ήρθε να κάνει, να πάει με τα παιδάκια του στη θάλασσα, να πιει μια μπίρα, να χαλαρώσει.
Να βγάλει το παντελόνι και τη γραβάτα, να κυκλοφορεί με σαγιονάρα και κοντοπαντέλονο.
Αλλά όχι! να μη σ' αφήσουν να το απολαύσεις, λες και στην έχουν στημένη. Μεθαύριο είναι τα εξάμηνα του τάδε, το Σάββατο κάνουν λειτουργία για τον χρόνο του δείνα, την Κυριακή έχουν τα σαράντα της θεια-αποτέτοιας.
Και νααα κάτι μούτρα άμα πεις "δεν μπορώ".
Ώσπου έρχεται η χαριστική βολή, με οικογενειακό πληθυντικό φυσικά:
-Πρέπει να κάνουμε κι εμείς ένα μνημόσυνο για το συχωρεμένο τον παππού σου, που έχεις και τ' όνομά του. Τώρα που είμαστε όλοι εδώ. Είκοσι χρόνια κλείνει φέτο. Όλοι λένε πως τον ξεχάσαμε.
Και πριν συνέλθεις από το χτύπημα, άλλο ένα οικογενειακό δέντρο ξεπροβάλλει υπερήφανο και σε αποτελειώνει.
-Τώρα είναι ευκαιρία, που είναι εδώ και η κόρη του, η θεια σου η Ρίτσα καλέ, που μένει στη Γερμανία, που σου είχε φέρει το ποδήλατο όταν μπήκες στο γυμνάσιο, που έχει γιο το Θανάση, κολλητοί ήσασταν μικρά.
Δεν άντεξα άλλο.
-Που δεν μιλιόμαστε, γιατί πήρε την αυλή του παππού όλη δική της και ρίχνει τα νερά στη δική μας μεριά κι ο κολλητός μου ο Θανάσης μας έκανε ασφαλιστικά μέτρα για μια θέση πάρκιν, για να παρκάρει το τζιπ μια φορά το χρόνο που έρχεται από το Μόναχο κι εμείς κουβαλάμε τα μπαγάζια στους ώμους σα χαμάληδες, διακόσια μέτρα στο στενοσόκακο. Έλεος!

Καλό το χωριό αλλά διακοπές αλλού, χωρίς συγγενείς, άγνωστος μεταξύ αγνώστων. Χωρίς οικογενειακά δέντρα, οικογενειακούς πληθυντικούς και οικογενειακά πρέπει. Κάνεις ό,τι γουστάρεις, δεν δίνεις λογαριασμό σε κανέναν, γνωρίζεις και νέα μέρη. 
 

Εν πλω στο "Πήγασος εξπρές", κάπου στο Αιγαίο, 

Θ. Μπελίτσος, Αύγουστος 2019.