Πόρτες σφαλιστές

Πόρτες σφαλιστές που κρύβετε πλακόστρωτες αυλές
με ασβεστωμένους τοίχους κι απλωμένες μπουγάδες. 
Πόρτες που κάποτε ευωδιάζατε από μυρωδιές βασιλικού 
αρώματα αρμπαρόριζας και φρεσκοψημένου καφέ.

Πόρτες σφαλιστές που κρύβετε κεντημένα σεμεδάκια
και φωτογραφίες προγόνων στο σερβάν. 
Πόρτες που κάποτε διαβάζατε κρυμμένα μυστικά
σε ντελβέδες αναποδογυρισμένων φλιτζανιών.

Πόρτες φτιαγμένες από σιδεράδες μερακλήδες,
πόρτες σκαλισμένες από κιμπάρηδες ξυλοτέχνες.
Πόρτες αμπαρωμένες με βουλοκέρι κι αλυσίδες
"εις εφαρμογήν της υπ' αριθ. ΧΨΖ΄ αποφάσεως".

Πόρτες χαμένες σε ερμάρια δικηγόρων και συμβολαιογράφων
μην ελπίζετε σε ανάσταση νεκρών.
Στην καλύτερη περίπτωση ταριχευμένες θα στολίσετε 
το αίθριο κάποιου νεόπλουτου συλλέκτη.

Θ. Μύθος, 22/8/2020

Απανθρωπιάς φούντωμα

Με το ξαναφούντωμα του κορονοϊού έχουν πληθύνει οι μισάνθρωποι. Σπάνια βλέπεις πια λόγια συμπάθειας για τα θύματα της αρρώστιας. Μόλις ακουστεί κάποιο κρούσμα πέφτουν όλοι να φάνε τον άρρωστο, λες και ήθελε να κολλήσει το χτικιό. Έχουν έτοιμη την κατηγόρια κάτω από τη γλώσσα και την ξερνάνε σα δηλητήριο όχεντρας. 

Οι ελπίδες των άλλων

Αχάραγο, πριν καλά-καλά ανοίξουν της μέρας τα μάτια, ξεκινούσε. Με ένα σακίδιο στην πλάτη ή με ένα ταγάρι στον ώμο έπαιρνε τον ανήφορο για τις τίκλες. Εκεί, δίπλα στο ρυάκι, βάζανε τα μποστάνια τους οι χωριανοί. Κολοκυθιές, μελιτζανιές, αγγουριές, ντοματιές, αμπελοφάσουλα. Όχι τίποτα σπουδαίο, γιατί το νερό ήταν λίγο. Λίγα πράγματα, πεντέξι βραγιές ο καθένας, με την ελπίδα να γεμίζουν το καθημερινό τσουκάλι. Και βλήτα, αυτά δεν τα σπέρνανε, βγαίνανε μόνα τους. Παραδίπλα υπήρχαν και κάποιες συκιές, φαγουλάρες, απομεινάρια από την παλιά εποχή που το σύκο ήταν η βασική παραγωγή του τόπου. Τώρα τα κλαριά τους σκέπαζαν γκρέμια συκόσπιτα που χάσκανε έρημα δίπλα σε σάπια φρατζάτα στα κατάρμακα. Παρατημένες στην τύχη τους ήταν, αλλά επέμεναν να γεννούν ζουμερά σύκα για τον περαστικό και τον διαβάτη.

Θοδωρής Βουτσάς: "Αύγουστος"

Το γαλάζιο είναι πιο γαλάζιο

το πράσινο πιο πράσινο

σα πάνω τους να ξάπλωσε η ευτυχία.

Κ’ η πανσέληνος!

απλώνει ένα λεπτό υφάδι, 

απόμακρο και κοντινό μαζί, 

έτοιμο θαρρείς να κουρελιαστεί  

απ’ την παραμικρή ανάσα.

Σαν κυκλώπειο μάτι 

φρουρεί χαλάσματα ναών 

κι ερημικά ξωκλήσια,

συντροφεύει  νυχτωμένα  μπάρκα 

ακολουθώντας  από κύμα σε κύμα.

Κι αργά τη νύχτα σαν ματιά 

της Παναγιάς, αφήνει τον ουρανό, 

περνάει απ’ τις κουρτίνες

και χαϊδεύει τα κεφαλάκια των παιδιών 

που κοιμούνται μ’ ανοιχτά παράθυρα

γεμίζοντας την νύχτα με γλυκιά σιωπή.

(Θ|Β) 2020