Όταν διάβασα, στο πρώτο-πρώτο παιδικό βιβλίο του Χρήστου, για τον παράξενο έρωτα του αλόγου με τη λεύκα, όλες οι εικόνες στο μυαλό μου ήταν λευκούδια κι άλογα από τη λημνιά ύπαιθρο. Ακολούθησαν πολλές ιστορίες και σ' όλες κάπου βρισκόταν το νησί του, πότε φανερά και ξεκάθαρα και πότε κρυμμένο σε μια φράση, σε μια λέξη, σε μια σκέψη του ήρωα του παραμυθιού.
Βρέθηκα κάποτε στο πατρικό του στα Μαϊτιανά, τον προσφυγικό συνοικισμό της Μύρινας, και με καμάρι άρχισε να μου δείχνει τις προθήκες με τα εκατοντάδες παιχνίδια της συλλογής του. Και τότε κατάλαβα, πως όλες οι ιστορίες του βρίσκονταν εκεί. Το άλογο που έγινε Πήγασος και πετούσε στους αιθέρες. Το παλιό Φολκσβάγκεν της χελωνίτσας Καρέτα-Καρέτα ταξίδευε στις Δυο πολιτείες αναζητώντας το Χρυσό αυγό. Ο κύριος Ευρυβιάδης, "αύριο-βράδυ", στηριγμένος στο μπαστούνι του συνομιλούσε με το Στράτο, το στρατιωτάκι που ονειρευόταν να γίνει αρχιτέκτονας και ποιητής, ενώ η αρκουδίτσα Κατερίνα-Κατίνα κρυφάκουγε γοητευμένη.
Περπατούσα ανάμεσά τους και ζωντάνευαν όλα, μα όλα τα παραμύθια του: τα χρυσαφιά καρύδια, το δάσος που ταξίδευε, η Σεμέλη που έδιωχνε το νέφος, ο κλόουν Τικ Τοκ και το πράσινο σκουφί με τη χρυσή τρομπέτα. Παραδίπλα τους η Τίνα, το κορίτσι με τις κόκκινες πλεξούδες που δεν ήθελε να μεγαλώσει, ονειρευόταν κάτω από ένα χριστουγεννιάτικο δέντρο παράξενες γιορτινές ιστορίες.
Τις έστελνε στον κύριο Λεονάρντο, όπου κι αν βρισκόταν αυτός, στο Παρίσι, στην Αθήνα, στη Σαντορίνη, ακόμα και στο τρένο που ταξίδευε, για να τις περάσει στο χαρτί. Και κείνος ανέβαινε μετά στο ψηλό Κάστρο του νησιού του κι άφηνε το χαρτί να το πάρει ο αέρας για να τις ταξιδέψει στα πέρατα της γης. Καμιά φορά δεν προλάβαινε και οι ιστορίες γράφονταν μόνες τους, όπως εκείνη η χριστουγεννιάτικη ιστοριούλα.
Έτσι δεν είναι Χρήστο; "Θυμάμαι - Θυμάσαι;"
Την ημέρα, στο Κουκονήσι, ο παραμυθάς γίνεται αρχαιολόγος. Τα βράδια, καθισμένος ανάμεσα στα παιχνίδια του στα Μαϊτιανά, αγναντεύει το παλιό κάστρο και ξαναγίνεται παραμυθάς. Συχνά πυκνά παντρεύει τις δυο μεγάλες του αγάπες και τότε φτιάχνει αριστουργήματα, για το προσφυγάκι άγαλμα που κρύωνε, για τον Κάδμο το σκυλάκι αρχαιοφύλακα στη Θήβα και φυσικά, δεν θα μπορούσε να λείπει ο γάτος του Μουσείου της Μύρινας που έφυγε με τα χελιδόνια.
Εκεί, λοιπόν, στα Μαϊτιανά, ο Χρήστος Μπουλώτης θέλησε να μείνει για πάντα ο μαγικός του κόσμος, σε ένα Μουσείο που θα στεγάσει τα παιχνίδια του. Σ' αυτήν την επιθυμία του ο Σύλλογος Φίλων του Παιδικού Παιχνιδιού και Βιβλίου της Λήμνου στέκεται αρωγός ώστε το όνειρο αυτό να υπερνικήσει όσο πιο γρήγορα γίνεται τα τεχνοκρατικά εμπόδια και να γίνει πραγματικότητα.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου