Ξεθωριασμένες φωτογραφίες
σε ένα συρτάρι του μυαλού, σκονίζονται
παλεύουν να σώσουν τη μνήμη
ώσπου εξαφανίζονται δια παντός.
Κι αν, από τύχη, ανασυρθεί κάποια
φτεροκοπά σα νεογέννητη πεταλουδίτσα
ζωντανεύει μια φιγούρα, ένα χαμόγελο
και καίγεται στον απογευματινό ήλιο.
Μνήμες που σβήνουν, δειλινά που περνούν
κι ο χρόνος ακούραστος τραβά τον ανήφορο
προς την άλλη πλευρά του σύμπαντος
ένθα, λένε, ουκ εστί πόνος, ου λύπη, ου στεναγμός.
Μνήμη Φώτη Μαζαράκη (1957-2020)
Θ.Μ. 7/11/2020
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου