Κύκλοι που κλείνουν

Ήπια τον καφέ, καληνύχτισα κι έκλεισα τον κύκλο. Έτσι είναι η ζωή. Κύκλοι που ανοίγουν και κλείνουν. 

-ο-ο-ο-

Ο Κώστας ο Ταγράφω μού ήταν παντελώς άγνωστος. Τον γνώρισα ένα σαββατιάτικο απόγευμα, που είχαμε πάει στο κλειστό με τον Μπορέλη και χαζεύαμε έναν αγώνα βόλεϊ γυναικών αλλά δεν συγκράτησα ούτε πως τον λένε. Φορούσε μια παλιά καμπαρντίνα και κρατούσε μια κλειστή, μαύρη ομπρέλα και μια χιλιομαδημένη αθλητική εφημερίδα. Έδινε εντύπωση εξηνταπεντάρη, αλλά η πρώτη ματιά σε ξεγελούσε· δεν ήταν πάνω από εξήντα ετών. Κάθισε στη δεύτερη σειρά, έβγαλε ένα μπλοκάκι και κάτι σημείωσε.  Στη συνέχεια, αντί να βλέπει το ματς έριχνε συνεχώς ματιές προς την κερκίδα αναζητώντας πρόφαση για κουβέντα. Μόνο στο τέλος κάθε σετ, συμβουλευόταν τον πίνακα του γηπέδου και σημείωνε ξανά, προφανώς το σκορ. Το ματς είχε πάει στο 2-2, όταν σηκώθηκε και μας χαιρέτισε, χωρίς να έχουμε μιλήσει ως εκείνη τη στιγμή.

-Στα τέσσερα σετ, εγώ τα γράφω, είπε.

-Δηλαδή; ρώτησα, ενώ ο Μπορέλης, που προφανώς τον γνώριζε, αδιαφόρησε. 
Τι ήθελα και μίλησα; Μετέφερε δίπλα μου την καταϊδρωμένη καμπαρντίνα του και τη λιγδιασμένη ομπρέλα του και βάλθηκε να μου εξηγεί, ενώ προσπαθούσα ν’ αποφύγω τα σάλια που πετούσε το στόμα του.

-Κοίτα, μου έδειξε στο πυκνογραμμένο μπλοκάκι. Πέντε ματς έγραψα σήμερα. Κι έχω τουλάχιστον δύο ακόμα, μπορεί και τρία.

Καθώς δεν καταλάβαινα λέξη, αρκέστηκα σε μια γκριμάτσα απορίας. Έχωσε το ανοιχτό μπλοκάκι στη μούρη μου κι άρχισε να το φυλλομετρά. Μια μπόχα κρασιού, ιδρώτα και κρεμμυδίλας με έφερε σε κατάσταση λιποθυμίας. Στις σελίδες χοροπηδούσαν εκατοντάδες αγώνες διαφόρων σπορ, με τις ημερομηνίες, τα γήπεδα που παίχτηκαν και τα σκορ.

-Δες τα σημερινά, αναφώνησε ενθουσιασμένος, λες και είχε πετύχει κάποιο ρεκόρ: Φωστήρ Ηλιουπόλεως–Προμηθεύς 4-2 (μπάλα). Πανιώνιος-Χίος 8-8 (πόλο εφήβων). Φάληρο-Καλαμάκι 9-6 (πόλο ανδρών). Μίλων-Κρόνος 69-65 (μπάσκετ νεανίδων). Ίρις-Πήγασος 2-2 σετ (βόλεϊ γυναικών). Το τελευταίο ήταν το ματς που παρακολουθούσαμε.

-Μα δεν τέλειωσε ακόμα, έχει και πέμπτο σετ, του επισήμανα.

-Α, στα τέσσερα σετ, τα γράφω, αλλιώς δεν προλαβαίνω, απάντησε αφοπλιστικά.

Με λίγα λόγια, έπαιρνε σβάρνα από το πρωί γήπεδα ποδοσφαίρου, κολυμβητήρια και κάθε είδους κλειστά γυμναστήρια και κατέγραφε αγώνες.

-Τις καλές μέρες έχω γράψει και δέκα ματς, κόμπασε με περηφάνια και άνοιξε πάλι το βρωμερό μπλοκ. Να, δες!

-Θέλει τύχη, συνέχισε ακάθεκτος, αλλά έχω μέθοδο. Ψάχνω να βρω αγώνες πόλο που τελειώνουν γρήγορα, οπότε σε τρεις ώρες γράφω τρία ματς. Τα πιο μπελαλίδικα είναι τα παιχνίδια βόλεϊ. Γι’ αυτό αποφάσισα: στα τέσσερα σετ τα γράφω και φεύγω. Κοίτα, πήγε έξι η ώρα. Πρέπει να προλάβω· στη Δάφνη έχει δυο ματς μπάσκετ. Ελπίζω να μην έχουν παράταση, μπας και προλάβω και το χάντμπολ στην Καλλιθέα. 
Έμεινα άναυδος να τον κοιτάζω καθώς απομακρυνόταν.

-ο-ο-ο-

Το Γιάννη τον Μπορέλη τον θυμόμουν από τις συνελεύσεις. Ήταν ασυμβίβαστος. Πραγματικός καταπέλτης. Κατακεραύνωνε το κεφάλαιο, τον καπιταλισμό, εξαπέλυε μύδρους κατά της αστικής τάξης, υμνούσε το προλεταριάτο και την ταξική πάλη. Και καλούσε σε αγώνες· «αγώνας διαρκείας» ήταν το μότο του. Πολλά-πολλά δεν είχαμε. Τον θεωρούσα αγνό επαναστάτη, είχα ακούσει πως στη δουλειά του ήταν φιλότιμος και δραστήριος, γι’ αυτό του έβαζα ένα σταυρό στις εκλογές, αντί να ψηφίζω αριβίστες και κομματόσκυλα, αλλά ως εκεί. Κάποια στιγμή βγήκε στη σύνταξη, ήρθε μια-δυο φορές ακόμα στις συνελεύσεις και μετά χάθηκε, όπως συμβαίνει συνήθως. Αραιά και πού εμφανιζόταν σε καμιά πορεία, με επαναστατική διάθεση πάντα, αλλά εγώ δεν ήμουν πολύ τακτικός στις πορείες, βγήκα και στη σύνταξη, οπότε τον έχασα.

Τον βρήκα ξανά σε μια από τις απογευματινές βόλτες μου, σε ένα προποτζίδικο. Μπήκα να χαζέψω κάποιο διεθνή αγώνα, μιας και οι λιγοστές σταγόνες που είχαν απομείνει στη μηνιάτικη ένεση ζωής του ταμείου μου, δεν μου επέτρεπαν να δω τον αγώνα σε καφέ. Και φυσικά, ούτε κατά διάνοια να πληρώσω συνδρομή στο συνδρομητικό κανάλι. Με θυμήθηκε, όχι το όνομά μου βέβαια. Βάλαμε τις αναμνήσεις μας στο τραπέζι, ανταλλάξαμε πληροφορίες, κυρίως συνταξιοδοτικού ενδιαφέροντος, σήκωσε για λίγο το λάβαρο της επανάστασης θυμίζοντας κάπως τον παλιό Μπορέλη των συνελεύσεων, είδαμε το ματς και χωρίσαμε, με μια προσδοκία να τα λέμε πού και πού σε κανέναν αγώνα.

Τον ξαναβρήκα στο ίδιο πρακτορείο, ξαναείδαμε ένα ματς, παρέα γυρεύαμε και οι δυο, οπότε ανταλλάξαμε τηλέφωνα ώστε να βλέπουμε μαζί τα παιχνίδια. Ποδοσφαιρικά δεν ταυτιζόμαστε, βάζελος εκείνος, πάνθηρας εγώ, ούτε και πολιτικά συνταιριάζαμε να πούμε την αλήθεια, αλλά αυτά δεν μας εμπόδιζαν να κάνουμε παρέα για ένα δίωρο. Ένεκα επωνύμου και αριστεροφροσύνης θεωρούσα πως ήταν Μυτιληνιός, χωρίς να το έχω διασταυρώσει. Αλλά το Μπορέλης αποδείχθηκε παρατσούκλι, από τον Αργεντίνο Χουάν Μπορέλι που έπαιζε κάποτε στον Παναθηναϊκό.

Τη ματσάρα «Ρεάλ-Λίβερπουλ» είχαμε κανονίσει να τη δούμε σε ένα ωραίο καφέ, μιας και τα οικονομικά του μηνός επέτρεπαν μια μπύρα. Φανατικός Λίβερπουλ εκείνος, με την καλή μπάλα εγώ, συμφώνησα. Το ραντεβού ήταν για τις εννιάμισι, να πιάσουμε καλή θέση. Το ματς άρχιζε στις δέκα. Κατά τις εφτάμισι χτυπάει το κινητό μου· ήταν ο Μπορέλης.

-Δεν βρισκόμαστε τώρα, να πιούμε έναν καφέ;

-Νωρίς δεν είναι; αντέτεινα, πιο πολύ σκεφτόμενος πως δυο επισκέψεις απανωτές σε καφετέρια δεν τις επέτρεπε το βαλάντιό μου.

-Κοίτα, θα περάσουμε από μια ξαδέρφη μου πρώτα. Εκτός από καφέ, έχει φτιάξει καταπληκτική λέμον πάι. Της είπα πως θα βγω με έναν παλιό συνάδελφο και σε κάλεσε χωρίς να σε ξέρει. Πίνουμε τον καφέ μας, τρώμε το γλυκό και φεύγουμε για το ματς.

Είπα ΟΚ χωρίς να το πολυσκεφτώ, μιας και δεν παραβιαζόταν ο βδομαδιάτικος προϋπολογισμός μου.  Σε λίγο χτυπούσαμε το κουδούνι της ξαδέρφης, η οποία υποδέχτηκε τον Μπορέλη με ένα φιλί στο στόμα, καθόλου εξαδελφικό θα έλεγα.

-Φτιάχνω καφέδες, πέταξε χαρούμενη, μετά τον ασπασμό. Πώς τον πίνετε;

-Εγώ σκέτο, φώναξα, ενώ κοιτούσα αποσβολωμένος τη φωτογραφία της ξαδέρφης με τον άνδρα της στο σερβάν.

-Ο Ταγράφω! αναφώνησα με έκπληξη, ενώ ο Μπορέλης μου έκανε νόημα με το δάχτυλο να σωπάσω καθώς η ξαδέρφη έφερνε τον δίσκο με τις λέμον πάι και τα νερά.

Έφαγα τη λέμον πάι με την ψυχή στο στόμα, μήπως ανοίξει η πόρτα και φανεί ο Ταγράφω.

-Μη φοβάσαι, δεν έρχεται τόσο νωρίς. Αφήνει τη συντρόφισσα διψασμένη και πάει και χαζεύει τα κοριτσάκια στο βόλεϊ, ψιθύρισε ο Μπορέλης, με συνωμοτικό ύφος. Έχω επαναστατική υποχρέωση να την ικανοποιήσω, συμπλήρωσε.

-Ρε ψευτοεπαναστάτη, κωλοβάζελε, ένα ματς είπαμε να δούμε, όχι να γίνω κάλυψη στις γκομενοδουλειές σου, ψιθύρισα, καθώς έφερνε τους καφέδες η ξαναμμένη "ξαδέρφη".

-ο-ο-ο-

Ήπια τον καφέ, καληνύχτισα κι έκλεισα τον κύκλο. Έτσι είναι η ζωή. Κύκλοι που ανοίγουν και κλείνουν. Κλείνεις έναν, ανοίγει άλλος, κλείνει κι αυτός, ανοίγει ο επόμενος και πάει λέγοντας ώσπου να ανοίξει κάποιος που μέλει να είναι ο τελευταίος αλλά κανείς δεν το ξέρει ποιος θα είναι.

Θοδωρής Μπελίτσος 

Ν. Σμύρνη, 5-12-2019