Μονόλογοι στο φανάρι

"Οι ηγέτες του κόσμου στην ουρά για συσσίτιο"
Πίνακας του Abdalla Al Omari από τη Συρία*

Όσο ξαλάφρωνε από τον χρυσό, τόσο ανέβαινε ψηλότερα. Αγκαλιά με το βιβλίο που του άλλαξε τη ζωή, ταξίδευε γαλήνιος προς τον φωτεινό γαλαξία.

Ταξιτζήδες, φορτηγά και επαγγελματικά, δεν δίνουν. Δεν τα πλησιάζω καν. Λέξους, μπεμβέ, μερσέντες, τζιπάρες; ξέχασέ τα. Οι γυναίκες, ιδίως οι μικρές, φοβούνται· αν πλησιάσεις, πανικοβάλλονται. Οι ντουλάπες συνήθως είναι χρυσαυγίτες· μακριά! Μόνο από φιατάκια, νισάν, οπελάκια, τογιότα, κία, χιουντάι υπάρχει ελπίδα, ειδικά όταν οδηγούν μεσήλικες.

Δέκα χρόνια, δώδεκα ώρες καθημερινά, στημένος εδώ, Λαοδικείας και Τράλλεων· τα έχω μάθει τα κόλπα.

Αν βγάζω; Να σου πω. Ένα τριαντάρι την ημέρα το μαζεύω. Αλλά τα μισά τα παίρνει ο αρχηγός, που με έβαλε στο πόστο.

Τι σκέφτομαι; Τη μάνα μου, τις αδερφές μου, τα χιόνια στα βουνά του Ινδοκούς, τον καθαρό αέρα. Τη ζωή που περνάει από δίπλα μου, χωρίς να μπορώ να την αγγίξω.

-Εντάξει φίλε, δεν το ακουμπάω!

Δεν στο είπα; Μερσέντες! Ούτε την κουτσουλιά στο τζάμι δεν με άφησε να αγγίξω.

Τι είναι αυτό που του δίνω; Ένα βιβλίο, μήπως και καταλάβει πως εγώ στενοχωριέμαι λιγότερο από αυτόν.

-ο-ο-ο-

Καλά είμαι μεγάλος! Χάλια ο Ντάου Τζόουνς σήμερα, όπως το είχα προβλέψει. Να μ’ ακούς εμένα. Είμαι αητός σε αυτά.

Που πάω; Να απολαύσω ήρεμος το «μπρι-φάστ», που λέει κι η Αλίσα, ώσπου να ανοίξουν η Φραγκφούρτη και το Λονδίνο. Προλαβαίνω.

Ποια είναι η Αλίσα; Το δουλικό μου, από τη Γεωργία. Εδώ την έχω, στο κινητό· δες κορμί· δες στήθος· θεά!

Γιατί αναστενάζω; Την έχω χρυσώσει αλλά δεν μου κάθεται! Γεωργιανή και τίμια, δεν γίνεται ρε πούστη μου! Μου γέμισε το σπίτι εικονίσματα. Το οσία Νίνα και το οσία Νίνα κάνει μεγκάλο ταύμα στο Κουτάισι. Όλο τέτοια λέει. Τέτοια γκαντεμιά, ούτε στον εχθρό μου, τον δείκτη Νικέι μου μέσα!

-Μην αγγίζεις το παρμπρίζ, εσύ!

Έλεος, σε κάθε φανάρι κι ένας Πακιστανός!

Τι είναι αυτό ρε φίλε; Βιβλίο;

Είχε ξεπεράσει τα σύννεφα, είχε πλέον αφήσει πίσω του τη σελήνη και ολοένα ξεμάκραινε από τον ήλιο και από τους πλανήτες. Όσο ξαλάφρωνε από τον χρυσό, τόσο ανέβαινε ψηλότερα. Τα τείχη είχαν καταρρεύσει, οι αλυσίδες είχαν σπάσει.

Ταξίδευε γαλήνιος προς τον φωτεινό γαλαξία, αγκαλιά με το βιβλίο που του άλλαξε τη ζωή. Αγκαλιά με τη φράση που του άλλαξε τη ζωή:

«Η θλίψη του πλούσιου που από αυτόν κανείς δεν παίρνει είναι μεγαλύτερη από την οδύνη του ζητιάνου που κανείς δεν του δίνει». 

(Χαλίλ  Γκιμπράν, Ο Κήπος του Προφήτη)

Θοδωρής Μπελίτσος, 12/5/2019

*Ο πίνακας του Abdalla Al Omari αντλήθηκε από το ΚΑΤΙΟΥΣΑ.