Ένα μισοζώντανο κορμί με απλανές
βλέμμα, σωριασμένο στο χιονισμένο δρόμο, ανίκανο να κουνηθεί, της έγνεφε με ένα
κομματιασμένο χέρι που σπαρταρούσε. Τα δάκρυα τρέχανε ποτάμι, και τα δικά του
και τα δικά της. Τον φόρτωσε όπως-όπως στο μουλάρι και τον πήρε στο μαντρί.
Τρεις ημέρες αργότερα τον έθαψε στον αυλόγυρο. Δεν μπόρεσε να της πει ούτε τ’
όνομά του. Μόνο «μάνα» έλεγε. Εκείνη τον φιλούσε στο μέτωπο κι αυτός ξανά
«μάνα, μάνα», μέχρι που έσβησε. Η μεταλλική ταυτότητα στο λαιμό του κάτι έγραφε,
μα εκείνη γράμματα δεν γνώριζε.
Κυριακή 29 Οκτωβρίου 2017
Δευτέρα 16 Οκτωβρίου 2017
Δευτέρα 9 Οκτωβρίου 2017
ΔΕΝ ΕΙΝΑΙ ΟΛΕΣ ΟΙ ΣΤΙΓΜΕΣ ΚΑΤΑΛΛΗΛΕΣ ΓΙΑ ΝΑ ΜΑΘΕΥΤΕΙ Η ΑΛΗΘΕΙΑ
ΓΙΑ
ΝΑ ΜΑΘΕΥΤΕΙ Η ΑΛΗΘΕΙΑ
της
Χριστιάνας Μυγδάλη
Λένε πως
το Σαββατοκύριακο θα έχουμε καταιγίδες στην Αττική. Και σκέφτομαι πώς θα ήταν
αν αυτές οι καταιγίδες επρόκειτο να ακολουθήσουν μια μακρά περίοδο ξηρασίας.
Πώς θα αισθάνονταν τα μέλη της φαντασιακής κοινότητας στην οποία ανήκουμε, αν
στο διαδίκτυο, στην τηλεόραση, στο ραδιόφωνο και στις εφημερίδες
προαναγγέλλονταν οι ίδιες καταιγίδες, μα έρχονταν να σώσουν τον τόπο από τον
κίνδυνο της λειψυδρίας. Οι σκέψεις αυτές συνιστούν το απλούστερο παράδειγμα που
θα μπορούσα να χρησιμοποιήσω, προκειμένου να εξηγήσω το αφαιρετικό σχήμα στο
οποίο με οδήγησε η ανάγνωση του έργου του οποίου την έκδοση σήμερα εδώ
γιορτάζουμε.
Πέμπτη 5 Οκτωβρίου 2017
Εγγραφή σε:
Αναρτήσεις (Atom)