Όταν έπαιζε ο «Θίασος» στην οθόνη, δεν ήξερα καν πως ήταν.
Μετά έμαθα.
Χρειάστηκε ομολογώ να σκάψω βαθιά μέσα μου αλλά και στο υποσυνείδητο μιας χώρας ολόκληρης, για να τον αξιολογήσω. Ήταν περίεργες και οι εποχές, οι ηλικίες αλλά και το φόντο που αναδύθηκε ο δημιουργός αυτός, μέσα σε κάτι ομίχλες κρύες όσο και παράδοξες, αργές όσο και ιστορικά καλπάζουσες μέχρι να σε αφήσει να μείνεις τελικά μόνος σε μια αίθουσα προβολής, που ποτέ δεν κατάλαβες πως η ώρα πέρασε και έπρεπε να αδειάσει πια για να χωρέσει κάποιους άλλους.
Αυτούς, τους μετά από σένα για τον επόμενο «Θίασο» και όχι βέβαια αυτόν μόνο.
Μετά, τον έβλεπα ζωντανό κάθε που κάναμε κάποια εκδήλωση στο ΑΠΘ σε κάποια από τα αμφιθέατρα της Νομικής, το μικρό ή το μεγάλο, να ακουμπάει όρθιος σε κείνο τον τοίχο κάτω αριστερά με το καμηλό του παλτό, μπορεί και με λίγο τα πέτα σηκωμένα, ήρεμο, γλυκό, καταδεκτικό και με κείνα τα γυαλιά όσο και την τραγιάσκα που πάντα του φτιάχναν σίγουρα ένα image.
Δε λέω, έφαγε κι αυτός Καστοριάδη με το κιλό όπως όλοι μας, αλλά δεν έμεινε μόνο μέχρις εκεί.
Ήταν να ξέρεις συχνός επισκέπτης των αφιθεάτρων, συνήθως μαζί με κάποιο φίλο του με τον οποίο και αντάλλασσε που και που μερικές κουβέντες, που ποτέ όμως δυστυχώς δεν άκουσα. Κατά ένα περίεργο τρόπο πάντως, δεν τον είδα να είναι καθισμένος ποτέ, ούτε αυτός ούτε ο φίλος του. Τον έτρεφαν ίσως τα γεμάτα καθίσματα και οι καθισμένοι στους διαδρόμους όσο και τα ανοιχτά κάδρα του που μετά έκλειναν στις κινηματογραφικές οθόνες. Ναι, με αυτό τον περίεργο, μοναδικό, όσο και εντελώς δικό του τρόπο, όποτε και όπως εκείνος το αποφάσιζε.
Μετά τα χρόνια πέρασαν, οι στυλίτες κιτρίνισαν, γέμισαν στύλους οι εικόνες μέχρις εκεί που θα τους έπαιρνε το μάτι σου, οι ποταμίσιες σχεδίες αργοκινήθηκαν σε πείσμα στεγανών και εγγενούς βλακώδους θρησκοληψίας, βραβεία πήγαν-ήλθαν αλλά ο δημιουργός φρόντισε κουνώντας το μαγικό του ραβδί – αυτό που πάντα ξεχώριζε κινούμενο τον μεγάλο από μια μετριότητα - να παραμείνει το κρασί ποιοτικά ίδιο.
"Τι θα κάνετε με την οικονομική κρίση στην Ελλάδα;" τον ρώτησαν.
"Πρέπει να κατανοήσουμε ότι είναι αναγκαίο να αλλάξουμε τις συνήθειες μας", απάντησε.
"Στην Ευρώπη και σε ολόκληρο τον κόσμο υπάρχει φοβερή διαφθορά, γι αυτό και φτάσαμε σε αυτό το σημείο. Πρέπει να γίνουμε πιο σοβαροί, να ενδιαφερθούμε για τον κόσμο, τους ανθρώπους, όχι για το πώς μπορούμε να τους εκμεταλλευθούμε. Αυτό σημαίνει ότι πρέπει να ξαναβρούμε τον ανθρωπισμό που είναι και το μόνο στοιχείο που μπορεί να βελτιώσει τον κόσμο.
Προσωπικά δεν θέλω τίποτα. Δώστε μου ένα μέρος να κοιτάζω.
Ξεχάστε με σε μια θάλασσα...."
Δεν προλάβαμε να του δώσουμε κάτι, σχεδόν ούτε ένα δάκρυ. Έφυγε ένα βράδυ μιας 24ης Ιανουαρίου.
Γύριζε την «Άλλη Θάλασσα».
Μια μηχανή έπεσε πάνω του κατά λάθος και τον πέρασε στην χώρα της ομίχλης που πάντα έλεγε χαριτολογώντας πως τον κέντριζε....
Θόδωρε Αγγελόπουλε, όπου κι αν βρίσκεσαι, ό,τι κάδρο κι αν στήνεις κάπου βόρεια, ή ό,τι κι αν μοντάρεις στη μουβιόλα των ονείρων σου, πάντα να ξέρεις πως εμείς των εικόνων που πάσχισες ή της μουσικής που τόσο όμορφα έστησες, θα σε αγαπάμε.
Ομίχλες, σύννεφα, δεν έχουν πια διαφορά.
Από μας, όλα δικά σου...
Νίκος Παναγιωτόπουλος, 24.1.2023
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου