Νίκος Παναγιωτόπουλος: "Θόδωρε πάντα θα σε αγαπάμε"

Όταν έπαιζε ο «Θίασος» στην οθόνη, δεν ήξερα καν πως ήταν.

Μετά έμαθα.

Χρειάστηκε ομολογώ να σκάψω βαθιά μέσα μου αλλά και στο υποσυνείδητο μιας χώρας ολόκληρης, για να τον αξιολογήσω. Ήταν περίεργες και οι εποχές, οι ηλικίες αλλά και το φόντο που αναδύθηκε ο δημιουργός αυτός, μέσα σε κάτι ομίχλες κρύες όσο και παράδοξες, αργές όσο και ιστορικά καλπάζουσες μέχρι να σε αφήσει να μείνεις τελικά μόνος σε μια αίθουσα προβολής, που ποτέ δεν κατάλαβες πως η ώρα πέρασε και έπρεπε να αδειάσει πια για να χωρέσει κάποιους άλλους. 

6.10.1912: «Η ώρα της απελευθερώσεως εσήμανε!»*

 

Δυο Μανιάτες αξιωματικοί, ο Καραμούζης κι ο Μαυρομιχάλης, ευαγγελίζονται τη λευτεριά στους κατοίκους της Λήμνου

 

Όταν, το απομεσήμερο της 5ης Οκτωβρίου του 1912 [παλιό ημερολόγιο], ο ναύαρχος Παύλος Κουντουριώτης απέπλεε από τον όρμο του Φαλήρου με κατεύθυνση προς το Θρακικό πέλαγος, γνώριζε ότι αν ο Ελληνικός Στόλος δεν κατάφερνε να κυριαρχήσει στο Αιγαίο, η έκβαση του πολέμου που ξεκινούσε ήταν πολύ δύσκολο να είναι ευτυχής για τις ελληνικές προσδοκίες. Η επιβλητική νηοπομπή των 23 πλοίων, με επικεφαλής το εντυπωσιακό θωρηκτό Αβέρωφ, είχε συγκεκριμένο στόχο, όταν ξεκινούσε υπό τις επευφημίες του πλήθους που είχε συρρεύσει στη φαληρική ακτή.

5.10.1912. Ο απόπλους της Μοίρας του Αιγαίου από το Φάληρο

 

Περί άνακτος και αυλοκολάκων (σκέψεις)

 

Ο βασιλιάς είναι γυμνός (Χανς Κρίστιαν Άντερσεν)

1. Η κηδεία του Κωνσταντίνου απέδειξε περίτρανα αυτό που όλοι ήξεραν. Πως δεν είχε κανένα πολιτικό κύρος, ούτε διεθνές ούτε εγχώριο. "Ο βασιλιάς ήταν γυμνός", όπως στο παραμύθι του συμπατριώτη της θλιμμένης Άννας Μαρίας, Χανς Κρίστιαν Άντερσεν.