Σάββατο 14 Μαρτίου 2020, ημέρα πρώτη
Ξύπνησα πολύ πρωί.
Ένα πουλάκι στην ταράτσα, καρδερίνα θαρρώ ήταν, καλωσόριζε την αυγή. Το θεώρησα καλό οιωνό, γιατί ξημέρωνε μια πολύ αμήχανη ημέρα.
Χτες ανακοινώθηκε ο πρώτος νεκρός. Ένας μαθηματικός που πήγε ο δύστυχος να προσκυνήσει στον Πανάγιο Τάφο κι επέστρεψε σφραγισμένος με ημερομηνία λήξης. Ραγδαία η αύξηση των κρουσμάτων, κάποιοι νοσηλεύονται σε σοβαρή κατάσταση. Η πολιτεία έκλεισε τα πάντα, εκτός από τα απολύτως απαραίτητα καταστήματα, μπας και γλιτώσουμε από τα χειρότερα. Δεν υπακούει ο κόσμος. Δεν έχει φοβηθεί ακόμα. Πέφτουν πρόστιμα στους απείθαρχους.
Αποβραδίς είχα ολοκληρώσει ένα μικρό χρονογράφημα, έπειτα από πολυήμερη κυοφορία. Τελικός τίτλος “Me, the Virus”. Σε μορφή επιστολής του Ιού προς τον homo sapiens. Υπενθύμιση της ασημαντότητας του ανθρώπου που αδηφάγος οδεύει νομοτελειακά προς εξαφάνιση. Απαισιόδοξες σκέψεις που με ταλανίζουν συνεχώς τα τελευταία χρόνια καθώς το «εγώ» έχει κυριαρχήσει παντού ενώ το «εμείς» φαντάζει, ολοένα και περισσότερο, καρικατούρα του παρελθόντος.
Το ανάρτησα στο blog και το κοινοποίησα σε φίλους με mail και στο FB. Είχε πολύ καλή υποδοχή. Ορισμένοι με συγκίνησαν με τα λόγια τους. Ειδικά κάποιοι παλιοί μου μαθητές. Αρκετοί το ανέβασαν στα προφίλ τους. Το μεσημέρι το ανέβασε και η Γεωργία στο Homo Universalis. Ο Σταμάτης με πήρε τηλέφωνο. Χάρηκα, όχι μόνο από τον καλό του λόγο αλλά, γιατί έχει πάντα κάτι ουσιαστικό να μου πει.
Αμήχανη μέρα. Να μείνουμε μέσα. Θα μείνουμε; Πόσοι θα μείνουν; Και για πόσο;
Ο πατέρας έχει γενέθλια. Κλείνει τα 92. Θέλει να κεράσει. Πώς να του χαλάσω χατίρι; Δώρο δεν του είχα πάρει. Πήγα τελευταία στιγμή στο σούπερ-μάρκετ και του πήρα δυο-τρία ζευγάρια κάλτσες, έτσι για το καλό και μια χρωματιστή σακούλα να τις βάλω μέσα. Οι περισσότεροι με κοίταζαν σαν παράξενο ζώο σπρώχνοντας καλάθια με φαγώσιμα. Μόνο η ταμίας κατάλαβε. Μισό λεπτό να σας βάλω ένα χρωματιστό φιογκάκι στη σακούλα, είπε και χαμογέλασε. Μια λαχτάρα διέκρινα στο χαμόγελο. Ποιος ξέρει αν είχε χαμογελάσει ξανά στη βάρδια της.
Γύρισα σπίτι. Τα νέα από το μέτωπο χειρότερα: 228 τα κρούσματα, τρεις οι νεκροί. Οι προβλέψεις δεν είναι ευοίωνες. Στο σφιγμένο πρόσωπο του λοιμωξιολόγου Σωτήρη Τσιόδρα, που ανακοινώνει τα νεότερα κάθε απόγευμα, καθρεφτίζεται ανάγλυφα η δραματικότητα της κατάστασης.
Στο καφενείο του FB η κατάσταση είναι εκτός ελέγχου: θεωρίες συνωμοσίας, οργή για όσους δεν τηρούν τα μέτρα, ηλίθιοι κομματόσκυλοι συνεχίζουν να υπερασπίζονται τις ενέργειες των αφεντικών τους και να δυσφημούν τους αντιπάλους. Υπάρχουν αντίπαλοι, άραγε; Η βλακεία είναι ανίκητη, ως φαίνεται.
Στα γενέθλια του πατέρα, από μακριά κι αγαπημένοι. Σαχλά καλαμπούρια για τον ιό και τα μέτρα, για να περάσει η ώρα.
Γύρισα σπίτι με ένα πλάκωμα. Βρήκα μια συγκινητική ταινία στην τηλεόραση· μου έκανε παρέα για μια-δυο ώρες και ξεχάστηκα.
Αργά τη νύχτα θυμήθηκα ένα τραγούδι της Χαρούλας και το αναζήτησα στο YouTube: «Μόνο ένα φιλί και τα όνειρα γίνονται πάλι».
Πότε άραγε θα ευχαριστηθούμε πάλι ένα φιλί, χωρίς φόβο;
Κυριακή 15 Μαρτίου, ημέρα δεύτερη
Ηλιόλουστη ξημέρωσε η μέρα σήμερα. Μια Κυριακή ανοιξιάτικη, χαρά Θεού. Η φύση δεν φαίνεται να συμμερίζεται την καταχνιά που έχει σκεπάσει τους ανθρώπους της πόλης. Θυμήθηκα ένα κείμενο της Λιάνας Τσιρίδου που διάβασα χτες. Αναρωτιόταν πόσοι θεωρούν τον αναγκαστικό εγκλεισμό φυλακή και πόσοι κουκούλι προστασίας.
Εγώ πάλι αναρωτιέμαι κάτι άλλο.
Αυτή η άρνηση της ζωής, στην οποία οδηγηθήκαμε, ως προϋπόθεση επιβίωσης, αυτή η εκλογίκευση της παράνοιας, άραγε δεν θα μας αφήσει κανένα κουσούρι;
Στην τηλεόραση, στην κυριακάτικη λειτουργία, κόσμος αρκετός. Κάμποσοι στο τέλος μετάλαβαν. Ένιωσα να τους ζηλεύω, όχι να τους συμμερίζομαι, αλλά να τους ζηλεύω που εμπιστεύονται την τύχη τους σε κάτι πέραν της λογικής. Με μια έννοια αρνούνται έμπρακτα να παίξουν το παιχνίδι της εκλογίκευσης της παράνοιας.
Ο φόβος έχει φωλιάσει για τα καλά στην ψυχή του κόσμου. Το βλέπεις από το πώς αντιδρούν. Στην πρωινή βόλτα μου στους έρημους δρόμους, οι λιγοστοί διαβάτες ενστικτωδώς απομακρύνονταν ο ένας από τον άλλον. Κάποιοι με ένα χαμόγελο σιωπηρής συνενοχής, άλλοι σκυθρωποί, δύσπιστοι, με ένα βλέμμα θλιμμένο μα και σκοτεινό μαζί. Μα κι εγώ δεν ήθελα να συναντήσω κανέναν γνωστό, μην τυχόν και θελήσει να μου πιάσει κουβέντα. Άραγε, όταν τελειώσει όλο αυτό, θα φύγει η αμφιβολία από το βλέμμα;
Πήρα ψωμί από το φούρνο, επέστρεψα σπίτι κι έκανα το σταθερό τελετουργικό: σαπούνισμα χεριών, αντισηπτικό τζελ.
Άνοιξα τον υπολογιστή. Στο ΦΒ δεν είναι να μπαίνεις. Κατάθλιψη σκέτη. Οργή, κριτική κατά πάντων πλην εαυτού, αναμασήματα. Οι κομματικοί αυλοκόλακες εκθειάζουν φίλους και κατακεραυνώνουν αντιπάλους είτε με αλήθειες είτε με ψέματα. Ποιος νοιάζεται; Κανείς. Πίσω από τις παρωπίδες τους αδυνατούν να αντιληφθούν πως η συμπεριφορά αυτή έχει ήδη γίνει μπούμερανγκ. Αναζητώ κάποιες ανθρώπινες φωνές, λίγο χιούμορ. Ευτυχώς, η ελπίδα υπάρχει ακόμα.
Ο γιος μου ετοιμάζεται να μετακομίσει σε δικό του σπίτι. Είναι ολόχαρος. Χαίρομαι κι εγώ, θέλω να συμμεριστώ τη χαρά του. Θέλω να πιστέψω πως η ζωή συνεχίζεται κανονικά.
Πλησιάζει έξι το απόγευμα: η ώρα του ημερήσιου ανακοινωθέντος. Θυμίζει προσκλητήριο μετά από μάχη. Στο θλιβερό καθήκον ο συμπαθής κ. Τσιόρδας. Τι του έμελλε κι αυτουνού να ζήσει! Ήδη μαθεύτηκε πως υπάρχει και τέταρτος νεκρός.
Όντως τέσσερις οι νεκροί, 331 τα κρούσματα. Μεγάλη η αύξηση. Οι 51 νοσηλεύονται, οι οχτώ στην εντατική όλοι άντρες. Υπήρχε κι ένα αισιόδοξο νέο, δέκα πήραν εξιτήριο.
Στις εννιά το βράδυ αρκετοί βγήκαν στα μπαλκόνια και χειροκροτούσαν, για να στηρίξουνε, λέει, τους γιατρούς και νοσηλευτές στη μάχη που δίνουν στα νοσοκομεία. Κάποιοι το γύρισαν σε χαβαλέ κι έριχναν κροτίδες. Ακούστηκε πως ήταν ιδέα της Μαρέβας. Δεν ξέρω αν ισχύει, πολύ ψευτιά κυκλοφορεί, αλλά η ιδέα είναι γελοία. Αν θες να στηρίξεις το ΕΣΥ δεν βαράς παλαμάκια, κάνεις διαδήλωση. Μόνο για τα ζήτω είμαστε καλοί.
Έχει ήδη συννεφιάσει. Το πάει για βροχή. Ίσως η φύση αποφάσισε να συμμετάσχει κι αυτή στη στεναχώρια μας.
Δευτέρα 16 Μαρτίου, ημέρα τρίτη
Μέρα μουντή και παγερή. Δεν βγήκα καθόλου έξω. Ούτε για ψωμί, είχα χτεσινό. Ήπια καφέ με τον πατέρα. Χτες ανέβασε λίγο πυρετό, αλλά σήμερα ευτυχώς ήταν απύρετος. Ο γιατρός είπε να μην πάμε για ακτινοβολίες.
Έγραψα λίγο, διάβασα, είδα μια σειρά στο διαδίκτυο. Μέρα κενή, άχαρη, σαν να μην υπήρξε. Ανέβασα κάποιες παλιές φωτογραφίες στο FB, χωρίς κέφι. Έτσι για να δώσω ένα παρόν. Κάποιοι σκαρφίζονται κι ανεβάζουν καλαμπούρια. Τα κομματόσκυλα το χαβά τους. Τόσος φόβος μη χάσουν την πελατεία τους, πια; Θα αρχίσω να τους διαγράφω, να μην βλέπω τις αναρτήσεις τους. Κάποιοι άλλοι μετέχουν σε σκυταλοδρομίες ανεβάζοντας έργα γνωστών δημιουργών: ζωγράφων, ποιητών κλπ. Διασκεδάζουν και δίνουν ένα χρώμα. Πήρα κι εγώ μέρος, ανέβαζα στίχους του Ρίτσου από το Καπνισμένο Τσουκάλι: «Τούτες τις μέρες ο άνεμος μας κυνηγάει», που ταιριάζουν με την κατάστασή μας.
Το απόγευμα ήρθαν η Μαρία κι η Αιμιλία. Κουρασμένες ήταν αλλά φτιάξαμε καφέ, είπαμε μερικές κουβέντες, γελάσαμε με κάτι αθώες παιδικές εκθέσεις του Γιάννη που μας έστειλε η Καίτη, ώσπου νύχτωσε.
Στις έξι, το καθιερωμένο ανακοινωθέν ήταν κάπως παρήγορο: μόνο 21 νέα κρούσματα, 352 συνολικά, χωρίς ευτυχώς άλλον νεκρό· νοσηλεύονται 65, κυρίως άνδρες οι εννιά διασωληνωμένοι.
Από σήμερα αποκτήσαμε και Υφυπουργό Κορονοϊού, το Νίκο Χαρδαλιά. Ανακοίνωσε πως δυο χωριά στην Κοζάνη τέθηκαν σε καραντίνα λόγω πολλών κρουσμάτων που μάλλον προήλθαν από ένα μνημόσυνο και το κλείσιμο από την Τετάρτη των καταστημάτων λιανικού εμπορίου, εκτός από τα καταστήματα τροφοδοσίας και μερικά ακόμα.
Στα καλά νέα πως κάποιοι ιεράρχες αρχίζουν να λογικεύονται. Η Εκκλησία της Κρήτης και το Πατριαρχείο έκλεισαν τους ναούς για τους πιστούς, τις λειτουργίες θα τελούν μόνο οι ιερείς και ψάλτες. Η Ιερά Σύνοδος, ουραγός πάντα, πήρε ημίμετρα. Αποφάσισε να τελεί λειτουργίες μόνο τις Κυριακές 7-8 το πρωί αλλά περιορίστηκε σε συστάσεις προς τους ηλικιωμένους και ευπαθείς πολίτες να μην προσέρχονται στους ναούς.
Αργά τη νύχτα ο πρωθυπουργός ανακοίνωσε πως αναστέλλονται οι λειτουργίες σε όλους τους χώρους θρησκευτικής λατρείας. Να δούμε στην πράξη τι θα γίνει.
Τρίτη 17 Μαρτίου, ημέρα τέταρτη
Σήμερα θα είχαμε τις εκδηλώσεις για το ξεκίνημα της Επανάστασης του Εικοσιένα, στην Αρεόπολη της Μάνης. Με καραντίνα ξεκινά η χρονιά που υποτίθεται θα γιορτάζονταν τα 200 χρόνια…
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου