Στους ξεχασμένους ήρωες
Έσυρε τα πόδια αργά-αργά ως το στασίδι,
πιάστηκε από τα ξύλινα μπράτσα του για να σιγουρευτεί, κάθισε κι άρχισε να
ψιθυρίζει ακατάληπτες προσευχές, με το θολό βλέμμα του να κοιτά στο άπειρο. Στο
εσωτερικό του σύμπαν βρισκόταν αλλού. Το ανταριασμένο μνημονικό του πάλευε με
τη λύσσα του ανέμου και με την αφρισμένη θάλασσα· με τόνα χέρι ήταν γαντζωμένος
σφιχτά στην κουπαστή και με τ’ άλλο προσπαθούσε να τραβήξει πάνω στο γολετί γυναίκες
αναμαλλιασμένες και παιδιά με τη σφραγίδα του τρόμου χαραγμένη στα πρόσωπά
τους.
