Στην παιδική μας
γειτονιά δεν υπήρχαν κλειδαριές
Ούτε κάγκελα
στα σπίτια
Ορθάνοιχτες
ήταν οι ψυχές
Και γελαστά τα
παραθύρια
Κλωτσούσαμε ένα
τόπι, παίζαμε τις αμάδες.
Τα παντελόνια
σκίζαμε, φώναζαν οι μανάδες.
Σχοινάκι, μήλα
και κρυφτό
Και στα σκαλιά
κουτσομπολιό
"Σας πήραμε, σας πήραμε φλουρί κωνσταντινάτο!
Μας πήρατε, μας πήρατε, βαρέλι δίχως πάτο!"
"Πέντε, δέκα,
δεκαπέντε
Φτου! και
βγαίνω, σ’ έφτυσα".
"Δεν παίζω,
κάνεις ζαβολιές!
Σε είδα,
έριχνες ματιές!"
Γκαζές, κουτσό,
μπακότερμα· το τέρμα εκεί, απέναντι.
"Όχι καραβολίδες! Στα τρία κόρνερ, πέναλτι".
«Περνά, περνά η
μέλισσα»· «δεν περνάς κυρά-Μαρία»
Τα χρόνια μας
μετρήσαμε σ’ αυτή τη συνοικία
Ζαρίφη, Προκοπίου,
Σωτηρίου και Ψαλτώφ
Τα γόνατα
ματώναμε, χωρίς να λέμε ωχ!
Φιγούρες που
χαθήκανε,
κι ας είναι περασμένες
μείναν’ παντοτινά
στο νου,
μνήμες αγαπημένες
Στην παιδική μας
γειτονιά
Ρεμβάζω
ώρες-ώρες
Τότε ήταν μαύρα
τα μαλλιά
Και λιγοστές οι
μπόρες
Θοδωράκης Μπ.
Πέμπτη, 7/11/2019
