Το ά-λογο σκίρτημα του μακρινού Νοέμβρη

«Άραγε να ’μαι κάποιος άλλος

που προσπαθεί να ονειρευτεί»

Δημ. Ζερβουδάκης

Θυμήσου! Ήμασταν άοπλοι και δεν φορούσαμε κουκούλα.

Ίσως ανηφορίσω και φέτος προς το Πολυτεχνείο, εκεί που κάποτε ονειρευτήκαμε το αδύνατο. Με βαριά καρδιά, δεν τα μπορώ τα μνημόσυνα. Ξέρω, δεν θα βρω το Διομήδη, ούτε το Σωκράτη, ούτε το Βασίλη, ούτε τη Σταματίνα, ούτε τον Ιάκωβο. Αυτοί ξέμειναν εκεί, ίσως γελάνε κρυμμένοι πίσω από το ματωμένο κεφάλι. Δεν θα βρω ούτε τη Μαρία, ούτε το Στέφανο, ούτε τον Χρύσανθο. Θα λείπουν, έγινε δύσκολη γι’ αυτούς η ανηφόρα προς το Πολυτεχνείο. Άραγε θα θυμηθούν, τουλάχιστον, το ά-λογο σκίρτημα της καρδιάς που νιώσαμε όλοι εκείνο τον μακρινό Νοέμβρη;

Το φαγάδικο

Υπήρχε ένα παλιό φαγάδικο, που κάποτε πρόσφερε νόστιμους μεζέδες. 
Κάποια στιγμή ξέμεινε από καλό μάγειρα. 
Στην πιάτσα άνοιξαν κι άλλα μαγαζιά, πιο ελκυστικά. 
Υπήρχαν και κάτι χρέη στην εφορία, χρεοκόπησε το μαγαζί. 
Επειδή ήταν μαγαζί-γωνία, εννιά μάγειροι, άλλοι έμπειροι κι άλλοι νέοι και φιλόδοξοι, σκέφτηκαν να συνεργαστούν και να το ανακαινίσουν.
Για να μην τσακωθούν ποιος θα γίνει αρχιμάγειρας, κάλεσαν τους παλιούς πελάτες να διαλέξουν εκείνοι ποιον προτιμούσαν.
Πήγαν αυτοί, συγκινημένοι για την τιμή που τους έγινε.
Άλλωστε στο παλιό μαγαζί είχαν κάνει αξέχαστα φαγοπότια.
Διάβασαν το μενού, παράγγειλαν. 
"Εννιά μάγειροι το παλεύουν", σκέφτηκαν, "ένας καλός θα υπάρχει!"
Ήρθαν τα πιάτα, δοκίμασαν, χαιρέτισαν ευγενικά κι αποχώρησαν με την ίδια σκέψη:
"Καλύτερα να παραμείνει κλειστό, είχαμε τουλάχιστον κάποιες καλές αναμνήσεις".
Και τα εννιά φαγητά ήταν ξαναζεσταμένα!

 "Σκέψεις εν όψει του νερόβραστου-μπλουμ ντιμπέιτ" 

Θ. Μύθος, 5 Νοέμβρη 2017