Eva’s 75ers

Εαρινή σύναξη των αποφοίτων 1975 

της Ευαγγελικής Σχολής Ν. Σμύρνης

Για τη μικρή μας σύναξη της Ευαγγελικής
λίγα στιχάκια σκάρωσα, όχι της προκοπής.
Κι αν τα θρανία αφήσαμε σχεδόν μισόν αιώνα,
στα χρόνια εκείνα τριγυρνούν οι σκέψεις μας ακόμα.

Και ξεκινώ απ' την κορφή, πάνω του Ψηλορείτη
που γέννησε τον διευθυντή, λεβεντογένα Κρήτη.
Θρησκευτικά μας δίδαξε, "φίλοι μου", ο Ξενικάκης.
Άγιασε από τα καψώνια μας που κάναμε πλειστάκις!
Η Μασίνα είχε πείσμα και πάθος φοβερό
για έναν Γάλλο στοχαστή, θαρρώ τον Φουλερώ.

Συντακτικό, μετάφραση, έκθεση, ιστορία
Αμούντζας, Κανελλόπουλος, Φωτίου, Κοντός και σία.

Ο Καραγιάννης άφθαστος με τη λογοτεχνία

κι ο Δημακόπουλος βαρύς... σαν ιστορία.

Σε έναν υποκλίνομαι κι ας ήμουνα αυθάδης.
Είναι ο μέγας ποιητής Αυρήλιος Ευστρατιάδης.

Μα από όλους αξεπέραστος και μέγας ευεργέτης
υπήρξε ο αξέχαστος και φοβερός Βερτσέτης!

Μιγαδικούς, τριώνυμα και τριγωνομετρία
απ' την Πολάκη αρχικά, στον Κόλια χρόνια τρία.
"Ε, παιδί, δεν έφερες διαβήτη;
Τον κύκλο πάλι έφτιαξες σαν τη στραβή σου μύτη!"

Πειράματα στη Φυσική, Λεκάτη και Δερέκα,
στον πρώτο βάζω άριστα, στον άλλο ούτε δέκα.
Ο Κουρεμέτης το ρομπότ, αξέχαστος θα μείνει,
όταν στο εργαστήριο έσκασε η ασετυλίνη.

Ο Καλπακτσόγλου συμπαθής με τα χοντρά γυαλάκια.
Η Structure αδιαφόρετη, την είχαμε για πλάκα.
Στο βόλεϊ Ριζόπουλος, στο μπάσκετ Προκοπίου.
Ο μαέστρος Μποτετζάγιας, αρχαίο ύφος μεγαλείου.
Η Ανούση με τη σινική και το ραπιδογράφο
όσο και να προσπάθησε, δεν με έκανε ζωγράφο.

Μα πριν να κλείσω φίλοι μου, θέλω να θυμηθούμε
τους φίλους μας τους παιδικούς που δεν θα ξαναδούμε:
Φώτη Μάντη και Σπανέλη και τον γελαστό Ασημάκη,
Βασιλάκη, Θεοχάρη και τον Φώτη Μαζαράκη.

Τι κι αν έχουμε σκορπίσει όπου υπάρχει ανθρωπότης,
αξέχαστη μέν' η ανεμελιά της άγουρης εκείνης νιότης.

Θ.Μ. 4.4.2024.

Φωτογραφίες
Εαρινή σύναξη 4.4.2024 στου Βαλέσα (Ν. Σμύρνη).
Παρόντες 20, από Βοστώνη μέχρι Πύργο Ηλείας. 

 

   Πίσω όρθιοι, από αριστερά: Θοδωρής Μπελίτσος, Γιώργος Γλεντής, Τάκης Μανιταράς, Γιώργος Κυρίτσης, Πάνος Ρωπαΐτης, Βασίλης Γκίκας (σκυφτός), Αντώνης Λουκίδης.
   Καθιστοί, από αριστερά: Πέτρος Τσολάκος, Γιάννης Μαυρογιάννης, Γιώργος Ζούμπος, Τζίμης Τζανίνης (κρυμμένος), Αριστείδης Βέβες, Δημήτρης Μπούρλος, Χρήστος Τσαρέας, Γιάννης Κιουρούκογλου, Σταμάτης Μπουρμπούλης, Γιώργος Σταθόπουλος, Γιάννης Χανδράκης, Τόλης Φωτόπουλος, Ανδρέας Ζουλός.
    Φωτ. Γιάννης Μαυρογιάννης.

Οι ίδιοι, με τον Τζανίνη (4ος από αριστερά) να φαίνεται. 

Παν ποθητόν!

 

Ζωοδόχος Πηγή Δάφνης, 1958

Αυτή την ευχή είχε καθιερώσει ο αείμνηστος παππούς μου ο Θοδωρής, που στην φωτογραφία με κρατά καμαρωτός λίγο μετά από την μυστηριακή ονοματοδοσία μου στον ναό της Ζωοδόχου Πηγής Άνω Δάφνης, με την οποία απέκτησα το όνομά του και το όνομα του δικού του παππού και, ποιος ξέρει, ίσως και κάποιου προγενέστερου ορεσίβιου προγόνου μου που έζησε στα Αλτομιρά του Ταϋγέτου στις αρχές του 19ου αιώνα.

Με γράμματα τετάρτης δημοτικού μοιάζει απίθανο να επινόησε το αρχαιοπρεπές «Παν ποθητόν». Αν και περιστασιακός ιεροψάλτης, υπήρξε περισσότερο μέλος της Εκκλησίας του Δήμου παρά της επουράνιας. Σε όποιον τον ζάλιζε με κουβέντες περί θεού, αθανασίας και πίστης με τσιτάτα από τις γραφές και λοιπές φιλοσοφίες, τον διέκοπτε με τη φράση:

"Άκου να σου πω, στα επίγεια σε παλεύω όσο θες, στα επουράνια πολέμα μόνος σου!".

Πράγματι, στα επίγεια υπήρξε πάνσοφος. Δαιμόνιος και εύστροφος επαγγελματίας, όπως ήταν, αναπλήρωσε την έλλειψη σχολικών γνώσεων με λαϊκή επιμόρφωση από την αγορά και από τον διαρκή αγώνα για την επιβίωση. Σε καιρούς δύσκολους, χωρίς γονική βοήθεια, πάλεψε ορφανός από δεκατεσσάρων χρονών και προστάτης τριών μικρότερων αδερφιών. Κάπου, από κάποιον, ξεσήκωσε την ευχή, του άρεσε και την καθιέρωσε. Για τον εαυτό του η ευχή έπιασε καθώς ποθούσε να φύγει όρθιος και με σώας τας φρένας, όπως και συνέβη.

"Παν ποθητόν!", λοιπόν, αντεύχομαι κι εγώ με τη σειρά μου αγαπητοί φίλοι που κατά δεκάδες θυμηθήκατε χτες να στείλετε τις ευχές σας για την ονομαστική μου εορτή. 

"Παν ποθητόν!" και σε όσους δεν το θυμηθήκατε.

Θ. Μπελίτσος, 24.3.24.

 

Κωνσταντίνος Κωστέας: Έξι ποιήματα

 

φωτ. Μαρίας Κατεινά

O Κωνσταντίνος Κωστέας γεννήθηκε στις 3 Αυγούστου 1990. Κατοικεί στην Καλαμάτα και κατάγεται από τη Μεγάλη Μαντινεία Αβίας του Δήμου Δυτικής Μάνης. Είναι φιλόλογος, αριστούχος απόφοιτος της Σχολής Ανθρωπιστικών Επιστημών και Πολιτισμικών Σπουδών του Πανεπιστημίου Πελοποννήσου με έδρα την Καλαμάτα. Τα επιστημονικά του ενδιαφέροντα εκτείνονται στη μελέτη της Αρχαίας και Νέας Ελληνικής Γλώσσας και Λογοτεχνίας, της Γλωσσολογίας, της Ιστορίας και της Φιλοσοφίας.Τα βιβλία του:

"Περιδιάβαση στη νεοελληνική λογοτεχνία", εκδ. 24 γράμματα, 2019.

"Επισκόπηση της αρχαίας ελληνικής για μαθητές λυκείου" (συλλογικό), εκδ. Ownbook, 2016.

"Εισαγωγή στη γνώση της αρχαίας ελληνικής για μαθητές γυμνασίου", εκδ. Ownbook, 2015.

Ασχολείται με την ποίηση. Κριτικές και άρθρα του έχουν δημοσιευτεί σε λογοτεχνικά περιοδικά, έντυπα και ηλεκτρονικά, και στον συλλογικό τόμο "Έν Αβία", 2016. 

Εκφράζεται μέσω του blog «Διαπρύσιος Κήρυκας», από το οποίο αντλήθηκαν τα παρακάτω έξι πρόσφατα ποιήματά του.

 -ο-ο-ο-

 

Οδός Νικηταρά, σκόρπιες μνήμες

 

Άνω Δάφνη, Νικηταρά και Ακροπόλεως

Οδός Νικηταρά, Άνω Δάφνη, στη συμβολή με την Ακροπόλεως

  Με αφορμή ένα αγγελτήριο εκδημίας, της 82χρονης Ευθυμίας Κουσουρή, παλιές, λησμονημένες μορφές και εικόνες κατέκλυσαν το εσωτερικό μου σύμπαν και είπα να τις μοιραστώ. Σχετίζονται κυρίως με τα τρία, έρημα πλέον, ακίνητα στα νούμερα 1, 3 και 5 της οδού Νικηταρά, που στέκουν, για πόσο ακόμα άραγε, βουβοί μάρτυρες του παρελθόντος.