(σενάριο χωρίς τίτλο)
Πλησιάζουν τα Χριστούγεννα κι όπως κάθε γραφιάς που σέβεται τον εαυτό του, είπα να σχεδιάσω ένα σενάριο πιστό στο πνεύμα της γιορτής, μπας και βρεθεί κάποιος ευγενής παραγωγός ή φιλόδοξος σκηνοθέτης να το αναλάβει και καταφέρω να βρεθώ κάποτε στο Χόλυγουντ. Εδώ πήγαν εκεί καν και καν ατάλαντοι, γιατί να μη δοκιμάσω κι εγώ που έχω και κάποιο ταλέντο στο γράψιμο, όπως μου λένε φίλοι και συγγενείς. Για το story δεν δυσκολεύτηκα ιδιαίτερα, μάλλον ευκολάκι ήταν για την πλούσια φαντασία μου. Το περιγράφω, πολύ συνοπτικά όμως για να μην κλέψουν την ιδέα μου, διότι με το διαδίκτυο και την Α.Ι. (άϊ στο δαίμονα κι ακόμα παρά πέρα), όποιος φυλάει τα ρούχα του μπορεί να γλιτώσει μερικά. Έχουμε και λέμε, λοιπόν.
Μια νόστιμη επαρχιωτοπούλα, ας την πούμε Τζούλι, ζει σε κάποια ξεχασμένη κωμόπολη, κατά προτίμηση στις μεσοδυτικές πολιτείες των ΗΠΑ, στο Αϊντάχο, τη Σάουθ ή τη Νορθ Ντακότα, το Γουαϊόμινγκ, το Μιζούρι, έστω στο Γουισκόνσιν βρε αδερφέ, δεν θα τα χαλάσουμε για τον τόπο· όπου αγαπάει ο παραγωγός. Η κοπέλα μας, λοιπόν, έχει μια μικρή επιχείρηση, μια πανσιόν, ένα ντελικατέσεν, μια σοκολατερί, μια πατισερί, μια κρεπερί, κάτι τέτοιο τέλος πάντων κι ετοιμάζεται για τα Χριστούγεννα τηρώντας πιστά κι απαράλλακτα όλα τα πατροπαράδοτα της πόλης, όποια και αν είναι αυτά. Ώσπου εμφανίζεται ο γόης των ονείρων της, ας τον πούμε Ρόμαν, ο τέλειος άνδρας, ο πρίγκιπας του παραμυθιού που φανταζόταν από κοπελούδα, νέος μεν αλλά σοβαρός και φτιαγμένος οικονομικά, με θεληματικό πηγούνι οπωσδήποτε και με αστραφτερή οδοντοστοιχία, λευκός (εννοείται αυτό, αλλά το γράφω μη τυχόν πέσω σε κανέναν προχώ σκηνοθέτη), ψηφίζει Τραμπ (αλλά δεν το λέμε, για να μη χάσουμε τους αριστερούς θεατές).
