Ου παραμένει ο πλούτος, ου συνοδεύει η δόξα.
Επελθών γαρ ο θάνατος, ταύτα πάντα εξηφάνισται.
Ο Σαλοπετρής είχε αρχίσει πάλι να ψέλνει τη νεκρώσιμη ακολουθία έξω από το εμπορικό του Απόστολου Σενεριζή. Είχε την πλάκα του ο Πετρής ο σαλός, η συνείδηση της γειτονιάς, αλλά αλίμονο σ’ όποιον τον έπαιρνε στην πλάκα. Από τότε που θυμάμαι τον εαυτό μου γύριζε μ’ ένα ποδήλατο. Αγέραστος.
Μωρά γεννιόντουσαν, ο Πετρής παρών με τη ευχή:
«Να σου ζήσει, θεια. Γούρικο, νάναι, γούρικο!»
Ξεκινούσε το σχολειό, ο Πετρής σάρκαζε:
«Αντέστε, να δούμε τι θα καταλάβετε. Αντέστε, να παραμορφωθείτε!»
Το δάσκαλο τον είχε στο μάτι, γιατί τον είχε διώξει από το σχολειό. «Είσαι μεγάλος ρε Σαλέ», του είχε πει. «Σάλια στη μούρη σου», του απάντησε ο Πετρής και όπου τον συναντούσε τον έψελνε.
