Μνήμες αθωότητας

 

Με αφορμή το φευγιό του Στέλιου Κάτσαρη,

φίλου και γείτονα των παιδικών χρόνων.

Έναν ακόμα παιδικό φίλο αποχαιρετίσαμε σήμερα. Ξεχείλισε πάλι ο χείμαρρος των αναμνήσεων από τα χρόνια της αθωότητας. Αυτό το ποτάμι που επιμένει να κυλά προς τα πίσω και να γυρίζει ξανά και ξανά σε τόπους και σε ανθρώπους που τους έχει καθαγιάσει η μνήμη. Ανάμεσα σε αυτούς κι ο Στέλιος Κάτσαρης. 

Δίπλα δίπλα τα σπίτια μας: νο 17 και 19, ακόμα υπάρχουν σχεδόν ίδια, συντηρημένα βέβαια. Παιδιά, με την αδερφή του την Μαρουσώ, τίμιας κι εργατικής οικογένειας, του κυρ-Αλέκου και της κυρα- Βάσως, με καταγωγή από την Πάρο, γείτονες από τότε που γενηθήκαμε. Σπίτι ανοιχτό, όπως όλα τότε, να χαρεί στη χαρά σου, να συνδράμει στην ανάγκη σου. Πόσες φορές δεν βρήκα καταφύγιο εκεί, όταν γυρνώντας από το σχολειό, η μάνα κάπου έλειπε κι άφηνε στη θέση της την κυρά Βάσω, τη μάνα της γειτονιάς. Πόσες φορές έφαγα εκεί φακή και κουκιά που στο σπίτι δεν τα άγγιζα, αλλά η ντροπή δεν με άφηνε να πω όχι.

Όταν πρωτάκι ξεκίνησα το σχολειό, ο Στέλιος ήταν ο καπετάνιος της σχολικής αρμάδας της γειτονιάς, ρόλο που αναλάμβανε κάθε χρόνο ο μαθητής της Έκτης, να οδηγήσει το μαθητικό τσούρμο με ασφάλεια ως την αυλή του σχολείου. Στέλιος - Χαρούλα - Μαρουσώ - Γρηγόρης - Θοδωρής, ήταν κατά σειρά ηλικίας το πλήρωμα του καϊκιού "Ψαλτώφ". Κάθε πρωί, με τις ασήκωτες σάκες στο χέρι, σαλπάραμε υπό τα σταυροκοπήματα και τις αγητειές των μανάδων μας, διασχίζαμε την ήρεμη στενωπό "Ζαρίφη", αρμενίζαμε πλησίστιοι την "Μιαούλη", διαπερνούσαμε "μετά φόβου Θεού πίστεως" τις πάντα φουρτουνιασμένες συμπληγάδες "Αρτάκης" και "Αιγαίου" και προσορμιζόμασταν στο ασφαλές λιμάνι του 4ου Δημοτικού Σχολείου Ν. Σμύρνης, με μπροστάρη και φύλακα τον αξέχαστο Στελιο.

Αρχηγός ο Στέλιος και στο μονότερμα της γειτονιάς, σαν καλός μπαλαδόρος. Με καθιέρωσε τερματοφύλακα στην ομάδα της οδού Ψαλτώφ, ως μικρό και άμπαλο προφανώς, αλλά δεν μ' έρριξε άβγαλτο στα βαθειά, μου έκανε έξτρα σουτάκια για να μαθαίνω τα κόλπα. Κάποιες φορές με προβίβαζε και σε μπακότερμα, όταν υπήρχε λειψανδρία, θέση που καθιερώθηκα ως τα 14 περίπου, που φόρεσα γυαλιά. Μετά "δοξάστηκα" ως μπακ, στις σχολικές και φοιτητικές ποδοσφαιρικές παρέες, και κάπου εκεί ολοκληρώθηκε η ποδοσφαιρική μου σταδιοδρομία καθώς στο μεταξύ είχα αγαπήσει το βόλεϊ.

Αλλά και το βάφτισμα στο βόλεϊ, στην παιδική γειτονιά, από τον Στέλιο το πήρα. Με αυτοσχέδιο φιλέ, ένα σκοινί δεμένο ανάμεσα σε δυο απέναντι κολώνες της ΔΕΗ, τα καλοκαίρια η Ψαλτώφ γινόταν Psaltof Volley Club, όπως θα λέγανε σήμερα, και φυσικά αδιάβατη από ψηλά αυτοκίνητα, για να μη χαλάει το γήπεδο. Άσε που αυτοκίνητα δεν υπήρχαν!

Μετά τραβήξαμε καθένας την προσωπική του πορεία. Εκείνος καταστάλαξε στην Καλλιθέα, τίμιος επαγγελματίας με μανάβικο και ιχθυοπωλείο αργότερα, δημιούργησε οικογένεια, απέκτησε δυο παλικάρια που συνεχίζουν το μαγαζί που εκείνος δημιούργησε.  

"Γκαζές, κουτσό, μπακότερμα, το τέρμα εκεί, απέναντι.

Κι όχι καραβολίδες! Στα τρία κόρνερ πέναλτι!"

Ε, Στέλιο; θυμάσαι;

Τα ξαναθυμηθήκαμε όλα αυτά, πριν από ένα χρόνο περίπου, όταν κάναμε την αυτοσχέδια σύναξη των παλαιών γειτόνων και ξαναβρεθήκαμε όλοι μαζί, αν και με τους πιο πολλούς δεν είχαμε χαθεί. Μολονότι από τότε είχε προβλήματα υγείας, ξεσηκώθηκε και ήρθε. Και το χάρηκε, όπως όλοι μας. Είπαμε να το ξανακάνουμε την άνοιξη αλλά μας πρόλαβε ο ύπουλος ιός και το αναβάλαμε. Και να που ο Στέλιος δεν τα κατάφερε. Μας άφησε με τις αναμνήσεις, κι ούτε να τον κατευοδώσουμε δεν μας επιτρέπει το απάνθρωπο τέρας που μας κατσικώθηκε και δεν λέει να φύγει. 

Να δούμε πότε και με τι καρδιά θα μαζευτούμε τώρα; Αν στο μεταξύ δεν σαλπάρουμε κι εμείς, όπως πάει το πράγμα.

Ολόψυχα συλλυπητήρια στους οικείους του. Όλοι εμείς που μεγαλώσαμε μαζί του στην Ψαλτώφ, κρατάμε τις όμορφες μνήμες από τα χρόνια που ζήσαμε μαζί.

Φιγούρες που χαθήκατε

Κι ας είστε περασμένες

Ζείτε παντοτινά στο νου

Μνήμες αγαπημένες

Θοδωρής Μπελίτσος

Ν. Σμύρνη , 3/12/2020